domingo, 30 de septiembre de 2007

Yo me canso de decirlo

Las abuelas no saben lo que es porque no se lo explican bien. Si el nieto o el hijo, o un hermano menor que ella, que le expliquen lo que es el Internet, ya veran como las ancianas se meterían en el Internet. Porque estarían muy entretenidas. Yo me canso de decirlo. Yo ahora no estoy sóla, hoy tengo para pasar el rato un manojo de cartas, que no sé si me dará tiempo a leerlas todas.

Vuelvo a repetir a las ancianas...¡¡¡Que no se duerman!!!, ¡¡¡Que cojan Internet!!!. Que cuenten sus vidiñas...sus cosas que tienen. ¿Que crees tú que no le hacen gracia?. Ya ves, le hacen gracia las cosas de los viejos. Decir vuestras peripecias que pasasteis y pasais...porque todas pasamos a todas las edades...

Y este Internet vale un capital. Se están haciendo todas las operaciones por Internet...Pero esas que hablan del Internet no se dan cuenta de que se esta viviendo del Internet...

Ahora mismo le voy a decir a mi nieto, va a decir que soy pesada, le voy a pedir la biografía de Ortega Y Gasset y de Marañón, por una discusión que tuve yo con un señor, y quiero saber la vida de ellos.

Ya veis, soy muy curiosa a mis años. Pues como yo...podeis ser vosotras. En vez de estar atontadas en las sillas hablando de personas...pues es mejor que os dediqueis a saber cosas del mundo. Y de vosotras mismas. y de lo que quereis. Aquí podeis pedir lo que querais. Y leer, si teneis vista aquí podeis leer toda la prensa en el Internet. Y con letra grande.

Así que yo, ahora mismo, voy a dejar y voy a leer El País un poquito. Y mañana seguiré hablando. Porque hoy aún tengo muchas cosas que leer que no leí. A ver lo que me cuentan mis blogueriños. Ahora a leer El País, después a los blogueros y después si hay alguna cosita que hacer, pues también se hace.

Así que besiños para todos. Adios.

Cosas del Verano

Pues ahora voy a hablarles de que tuve muchas soledades de no poder estar charlando con ustedes. Porque ahora es como si fueran de mi familia, yo los tengo como nietos...y biznietos algunos. ¡Qué jovencitos me escriben!, hasta de 15 años, que se divierten con una anciana...

Yo tuve suerte porque ahora tengo una de amistades. Yo ahora nunca estoy sola, siempre estoy acompañada. Tengo contestaciones para estar leyendo... me dicen si me canso, noooo, yo con ustedes no me canso, pero claro, yo no tengo una salud de una chica de 15. Tengo muchos achaques, pero tengo que aguantarlos. Yo quisiera siquiera tener 60 años, que bien me lo iba a pasar yo con este Internet y con ustedes. Este Internet para mí fue el Sol, porque ya me sentía caída de no tener con quien hablar y disfrutar.

Hay algunas que me miran así...como quien que tontería estás haciendo...

Me gusta mucho la comunicación y que pena que este Internet...lo digo con pena eh...que no lo tuviera yo a los 8 años. Hoy sabría todo, tendría una cultura inmensa, porque este es el mejor profesor que existe.

Yo quería estar hablando y que viera la figura, eso sería un delirio, pero nada de eso, ya sabeis lo de "mi banda ancha"...

Bueno...que exigente soy, en vez de callar y seguir con esto y contentarme, pues no, quiero más. Yo quiero saber todo lo que pasa en el mundo. Si yo supiera manejarlo...

Bueno, ahora quiero saludar a unos que vi en Muxía...

Ví a Quenxe y a su señora y tomamos un café en casa de mi pariente. Y estuvieron muy cariñosos conmigo. Yo ya lo conocía porque fueron vecinos míos cuando yo era una chica y el era un niñito, en Corcubión. Y me vino a ver y le doy las gracias por las atenciones tan grandes que tiene conmigo.

Y también ví a otro, que le llaman Plácido, muxián, que escribe en el blog y me había dicho en mi blog que cuando pasara por el paseo del puerto que me iba a tirar de la manga de la chaqueta. Pero no me lo hizo en el puerto, me lo hizo en un bar. Muy simpático y muy agradable, va bueno de darme abrazos. Y estuvimos charlando sobre esto, que el estaba admirado de que tuviera tantos blogueros.

E hicieron unas fiestas preciosas, estaba Muxía esplendorosa, pero miles de personas fueron. No se podía andar por la calle, yo no podía salir, tiraban conmigo, caaa. Era que no se podía poner un pie en la calle, era una muchedumbre que le llevaban a ustedes a rastro. Mucha gente, mucha. Y los fuegos sí que los ví desde la galería.

Bueno, sería mi último año, ya me despedí de Muxía como siempre...

También pasé por Corcubión, donde yo me crié. Menos muchas casas que ví en Quenxe. No me gustó esa urbanización tan espesa de casas que no se puede andar por allí. Claro, eso lo debieron de hacer de otra manera...fue una pena no hacerlo de otra manera. Pero bueno, hay que contentarse con lo que hay.

Pues celebro mucho que Corcubión y Muxía vayan subiendo sus escalones, porque progresan y yo estoy encantada de la vida. Con esos paseos tan bonitos que hacen, que da gloria ir con el coche y recorrer todo eso.

Que son unas aldeas maravillosas las que rodean a Muxía. unas aldeas preciosas, todas arregladitas, hasta pasa un río, y tienen unas playas preciosas. Ahora hicieron allí unos restaurantes. Yo fuí este año a comer dos veces, me gustó mucho. Esos pueblecitos progresaron, esas aldeitas, y estan todas muy cuidaditas. Y va mucha gente a veranear por allí.

Esas aldeas pertenecen a Muxía y alguna a Cee, y son muy bonitas. Ahora no me acuerdo mucho de los nombres...esto, Morpeguite, Nemiña,...una que es muy bonita y no me acuerdo...que tiene mar y río, no me acuerdo ahora el nombre de la aldea. Muy bonita.

Y salí así alguna tarde en coche para ver los alrededores de Muxía. Ahora, en esos pueblos, se está bien. Hay buen servicio. Y esto va para arriba, crece, y yo me alegro, porque antes cuando yo era joven, eso no era nada. Era bonito pero nadie iba, no le daban importancia. Ahora hay más cultura, más... y les gusta. Esos que viven en las poblaciones, llegan a esas aldeítas con aquellas vistas, aquella tranquilidad y aquel sosiego...y lo pasan divinamente.

Y así yo pasé mi verano. También fuí a un pueblecito cerca de Finisterre que se llama Sardiñeiro que se come muy bien, en Lestón, en el bar de Lestón, que se come muy bien y barato. Porque también hay otros bares que clavan terriblemente. Pero allí no, siempre es un precio bueno y se come de lo mejor de lo mejor.

Y la carretera es maravillosa. Porque de Corcubión a Finisterre es una carretera impresionante, preciosa...Ahora va mucha gente. Ahora hay mucho extranjero que compran casas por allí. En Finisterre, en Corcubión, y también ahora empiezan en Muxía. Así suben ahora los precios de las cosas. Hay movimiento para todo.

Hay quien dice que no se vive bien. En España se vive admirablemente. Coches, no se podía andar por la carretera, de tantos coches y turistas que había en Galicia.

Yo me acuerdo de todos. yo ahora tenía que cojer...porque ayer estuve leyendo toda la tarde, y ahora voy a leer otra vez. pero quería contestar a algunos que me escribieron con mucho cariño, y que les hablara...

¡Yo no puedo contestar uno a uno!. Porque son mucho, mucho, lo que yo tengo para hablar...

jueves, 20 de septiembre de 2007

¿Cómo no le voy a contestar a los periodistas?

Javier Capitán dice en su blog:

http://elblogdelcapi.wordpress.com/2007/09/18/la-desnaturalizacion/

Esta mañana no sabía de qué escribir y de repente me he acordado de María Amelia, una mujer de Muxía que al cumplir 95 años se inció en el mundo de los blogs de la mano de su nieto Daniel. Le entrevistamos en Radio Nacional, en la sección de Los amigos de García, y recuerdo a María Amelia como una mujer entrañable. Con aquel recuerdo, me he ido a su blog y me he llevado una pequeña decepción.

Esperaba encontrarme con las cosas de María Amelia, con su visión de lo que sucede en su pueblo, con sus recuerdos, con lo que es su vida, con sus comentarios a lo que le escriben, pero me he encontrado con algo un poco distinto. Sus dos primeros posts encajaban perfectamente con lo que imaginaba encontrar (ella con su biznieta o hablándonos de Muxía), pero, a partir de ahí, me ha costado mucho volver a leer lo que espero de ella, porque el blog se ha convertido en una especie de hemeroteca en la que se recogen las entrevistas que ha concedido a medios de comunicación de muchos países distintos. Eso es lo que me ha causado la pequeña decepción. Ahora, para econtrarme con ella, necesito abrirme paso en una telaraña de entrevistas que certifican el enorme impacto que María Amelia ha causado con su iniciativa.

Seguramente, eso no es más que el producto del homenaje que su nieto impulsor quiere ofrecerle a su bisabuela. Pero no es bueno desnaturalizar el blog, no es bueno que el éxito ensombrezca a la idea inicial, no es bueno que el éxito de Maria Amelia acabe por esconderla. Así que yo le recomiendo a su nieto que le devuelva el protagonismo real del blog a lo que su bisabuela nos quiera contar y que todas las entrevistas las lleve a un lugar distinto, para que las lea quien desee y porque también está bien conocer el alcance del fenómeno.

Es curioso comprobar cómo Maria Amelia se convirtió en un fenómeno atractivo para los medios de comunicación. En realidad, más que por los contenidos del blog, interesaba por ser una bisabuela con presencia en la red, lo sugerente era la excepcionalidad de su figura. Seguramente, todo empezó en un medio local y luego fuimos más los que llegamos a ella y finalmente un japonés, un ruso, un árabe y gente de los lugares más insospechados acabaron teniendo noticia de ella. Y, curiosamente, el efecto final, más que potenciar a Maria Amelia la ha acabado escondiendo en el rincón de su esperanza, en el rincón de su blog. Una especie de trampa en la que la dimensión de lo que te sucede te acaba secuestrando y, de estar contando tus cosas y respondiendo a quienes te siguen, pasas a estar narrando lo que hacías y ya casi no tienes tiempo de hacer. porque ese tiempo lo dedicas a responder no a tus seguidores, sino a los periodistas.

Curioso fenómeno éste que tal vez nos deba mover un poco a la reflexión. Por eso quiero que vuelva a sus orígenes, al propósito incial de su blog. Para que ella no se desnaturalice, recupere su espacio y permita a quienes le siguen leer lo que ella piensa y no enfrentarse a un artículo en ruso. Porque lo importante no es que miles de personas entren en su blog, sino la relación de ella con sus seguidores. Al menos, así lo veo yo.

Un beso con todo mi cariño.

María Amelia dice:

Javier Capitán, esta mañana dices que no sabías que escribir y que miraste en mi blog y que llevaste una decepción. Lo siento mucho que llevaras esa gran decepción. Porque yo no soy una bloguera sólo para hablar de mi pueblo y para hablar donde yo nací, donde pasé mi juventud,... Eso ya lo he hablado en mi blog, muchísimas veces, no voy a hablar todos los días de eso porque cansaría a mis blogueros.

Yo cuando escribí para ser bloguero, me contestaron mil personas en el momento de Chile. Quedamos sorprendidos. Después de repente mil holandeses, mil holandeses... Así que yo estoy, no sólo hablar de mi pueblo y de mis cosas, al ver como se implicó mi blog.

Pero no para mal eh, cuidao, estoy contenta de hablar con los chilenos, holandeses, ingleses, franceses, americanos, colombianos, todo el sur de América, con Rusia, que fue un encanto...y con todos los países, los árabes, todos... los coreanos... todo el mundo me habló y yo tuve que contestar. Y no a todos, porque yo no soy la que tecleo, porque si tuviera eso de teclear todos los días, escribiría una hora, media hora, o lo que pudiera...pero así no. Tengo que esperar a que mi nieto me teclee.

Y estos días no tenía quién me teclease. Nada más que teclee cuando vinieron los periodistas, que me hicieron ese favor. Me vinieron a visitar los periodistas y así pude teclear.

Yo no estoy ahora que olvide a mi pueblo, que contaba mi vida, que pasaran cosas que me pasaban. Noooo...yo ahora tengo otra experiencia desde que tengo el Internet. Tengo amigos periodistas encantadores que me vienen a ver, que me ponen en la televisión... Y aún el otro día rechacé a varios, no por rechazarlos que estaba deseando recibirlos. Y es que yo no estaba en mi casa, estaba en la casa de un pariente, y el pariente andaba un poco mal esos días, y tenía mucha gente en su casa porque era por las fiestas, y él es muy amigo de invitar a la gente.

Y claro, yo me veía cohibida, que yo no podía atenderlos a esos señores. Y tenía que llevarlos a los bares. Los bares estaban llenos de gente porque era tiempo de fiestas.

Yo tenía el Ayuntamiento, el Ayuntamiento le estoy muy agradecida. Porque el alcalde, los concejales, los porteros, los que estaban trabajando allí, las concejalas, todas a mi disposición para que hablase lo que quisiera. Y en la sala donde yo quisiera estar. Yo le estoy muy agradecida, y yo tengo que hablar de esas personas.

No voy a hablar siempre de mi vida. A usted sólo le gusta que yo hable de mi vida y de eso. Eso le gusta a usted y a algunos de mi pueblo. Cosas que me pregunta mi pueblo a veces no.

Yo hablo con quién me viene a hablar. Cordialmente y con finura, eh, yo les contesto a todos, sea periodista o no sea periodista. Fíjese usted, estando en Muxía, vino un niño jovencito, muy niño, y me dijo que quería entrevistarme por teléfono. Que era un chiquillo que vivía a las afueras de Corcubión. Que no era de Corcubión, pero que ahora vivía con un hermano a las afueras de Corcubión. Y que iba a hacer un periódico. Y si yo podía tener una entrevista con él. "Sí, neno, sí, ven que yo te atiendo. Si es para ganar una peseta, con mucho gusto, yo te acepto que vengas.". Yo lo atiendo. Yo no sólo atiendo a los periodistas, atiendo a todo el mundo que se presente a hablar conmigo.

Y yo a los periodistas le estoy agradecida, porque me recibieron con mucho cariño y ofreciéndoseme, porque sabían que venían muchos extranjeros. ¡¡¡Los extranjeros que me escriben a mí son blogueros como es usted!!!.

Yo atiendo a todos mis blogueros. No sólo los de mi pueblo. Yo creí que me iban a contestar sólo los que conocía, pero da la casualidad que nadie me habló con sus nombres propios, nada más que anónimos.

Y en cambio, en las naciones, eh, de ahí me escriben, hubo un alemán que no sólo me hizo el “interviú”, me puso en el periódico mejor de Alemania y me escribió una carta a mi particularmente que yo agradecí. ¿Quiere usted que yo no le diera las gracias?. Yo tengo que dar las gracias porque para mí es un gran honor el recibir cartas de gente que no me conoce, y sólo por poner el blog simpatizaron conmigo. Y yo estoy muy agradecida, porque yo agradezco a quien me quiera y a quien me respete.

Yo comprendo que a usted le gustaría más que yo dijera que hoy hice tal y tal...pero no, ahora este “correo” mío se hizo grande...universal...y yo tengo que corresponder a esa gente que me habla y que me escribe. Yo quisiera tener más capacidad y saber manejar este aparato del Internet. Cuanto me agradaría a mi saber manejar el internet correctamente que aprendería muchas cosas que no sé.

¿Qué quiere que hable en mi blog?. Yo tengo que hablar de la gente que me viene a visitar. Y que da su nombre. No es que me moleste que me escriban en anónimo, cada uno escribe como quiere. Yo no puse clausula ninguna, ni que me escriban como anónimos, ni nada. De los extranjeros, una cosa mundial, nunca creí que iba a resultar esto. Yo no soy presumida, pero me halagó, que quiere que le diga...

Y yo me encariño con esta gente, con estas personas, y los recibo... ¡cuantas veces quieran y yo pueda!. ¿Me entiende?. Como a usted mismo... ¿Usted no dice que me hizo una “interviú”?. Yo le contestaría bien a usted supongo, y lo recibiría...yo no recuerdo ahora.

Yo quisiera complacerlo, pero no sólo me puedo dedicar a lo que usted me dice. Ahora soy una bloguera universal, porque las naciones así lo quisieron. Y me escriben. No tengo más que decir.

Yo seguiré en mi blog, hablaré de lo que me va pasando. Y seguiré igual, hablaré de mi vida, de lo que me pasa, de lo que hago en todo el día, y todo eso. Pero yo tengo que recibir a los periodistas. Y hablar de ellos, de los que me vinieron a visitar. Porque también entran en mi blog, todos los periodistas que me escribieron entran en mi blog.

Fíjese, como yo no voy a hablar...me dirá usted que otra vez va a repetir lo mismo... Pero mire, yo tengo que admirar a la rusa, hasta me trajo una muñeca... y que abrazos me dio...y me habló en gallego. ¿Usted lo cree? Me quedé sorprendidísima cuando me dijo: “Vamos á Barca a ver a Pedra de Abalar”. Me quedé tonta cuando me dijo eso. Y yo ya digo: “ Siento no haber estado más agradable con esa rusa, porque era de lo más simpática y agradable que dar se puede.”

Y yo le hable de eso, creyendo que a ustedes también le iba a gustar. Bueno, fue usted el único que me puso ese inconveniente. No me dice nada desagradable, cada uno piensa como quiere.

Pero yo tengo que atender a todos los periodistas. Mañana tengo una entrevista con Radio Nacional por la tarde. Yo tengo que atender a mis blogueros, pero es que yo a los periodistas también les llamo blogueros. Porque después me escriben...y me mandan las fotografías.

Y ya le digo, ese alemán me escribió una carta particular, diciéndome la dirección de su casa. Una carta particular... Yo como no voy a hablar de ese periodista de tanto valor...¿por qué no voy a hablar de él?. Si es agradabilísimo. Aún no le dí las gracias por la carta que me envió, que se la he de dar.

Yo a ese señor no le entiendo. Le agradezco todo lo que me dijo...pero... ¿cómo no le voy a contestar a los periodistas?. No entiendo. Yo no quiero un blog sólo para Corcubión y para Muxía. Tuve la suerte de que me quiso universalmente, y yo tengo que pensar en todos los universales que hay en el mundo que me escriben. Yo no lo hago por presunción.

lunes, 17 de septiembre de 2007

Bisabuela


¡¡¡Ay que cousa mais linda!!!. ¡¡¡Hay que bonitinha!!!...

Ahí veis, estoy con mi biznieta. El domingo fui a conocerla. Mi biznieta que es monísima y me emocioné mucho. Se parece la forma de la cabeza al padre. No sé claro, porque es muy pequeña y no se sabe a quien va a parecerse. Las manos las tiene preciosa, estaba graciosísima moviendo sus deditos. Y los pies igual los mueve mucho. Y como le gustaba que yo la acariciase...es una bendición del Señor. Que Dios me la conserve sanita y buena y que Dios me la deje ver un poco más. Quisiera verla crecer, que ya pusiera sus vestiditos de niña...

Pero cosa como esta, fue emocionante cogerla en mis braziños. Yo con tantos años y ella tan pequecha...

Que bonita es Muxía !!!



Desde el balcón veía yo todo eso. Desde mi balcón veía yo esta vista tan bonita. Fíjese que vista más maravillosa del pueblo. Fui bastante malita y me puse allí bastante bien, porque es un pueblo muy sano. Se respira mucho yodo del mar. Es maravilloso. El único defecto que tiene es que a veces hace mucho viento, pero cuando esta calma es un paraíso.

Me acuerdo mucho de vosotros porque aquí se respira tranquilidad. Es un pueblo muy tranquilo. Este es el muelle de los barcos pesqueros y el otro es de los yates que ahora van a hacer un club náutico para que aparquen los yates. Y ahora falta hacer la casa y ponerlo en condiciones para cuando vengan los yates tengan sus servicios.

Estaba deseando comunicarme con vosotros pero allí no tenían Internet, y tampoco eran muy adictos a estar en el Internet.

Y claro, pues yo me iba al Ayuntamiento que me atendían admirablemente, me atendían primorosamente. Hasta los guardias que estaba por allí ya me conocían. Y hasta con los periodistas que vinieron con las cámaras, que también nos atendieron. Quiero agradecerle al Ayuntamiento de Muxía lo bien que se portó conmigo.

Блог-пост Марии Лопес


Daría Yuryeva fue desde Rusia a Muxía a entrevistar a María Amelia

http://www.rg.ru/2007/09/14/lopes.html


95-летняя испанка - старейший блоггер планеты - уверена, что Интернет может стать отдушиной для пожилых людей

Дарья Юрьева, Москва - Ла-Корунья - Москва

Версия для печати "Российская газета" - Неделя №4466 от 14 сентября 2007 г.

"Иногда думаю: сколько знаний я могла бы получить, если бы Интернет изобрели лет 70 назад, во времена моей молодости. Мне кажется, я стала бы совсем другим человеком", - так начала наш разговор 95-летняя испанка Мария Амелия Лопес.

На сегодняшний день она является самым пожилым и невероятно популярным пользователем Всемирной паутины.

"РГ" уже писала об этой уникальной женщине в одном из недавних августовских номеров. Сеньора Лопес, обычная пенсионерка из испанской автономной области Галисия, в 95-летнем возрасте освоила Интернет и теперь ведет во Всемирной паутине собственный блог - дневник, пользующийся огромной популярностью у читателей.

В этой истории многое выглядело столь необычным, что я решила лично встретиться с Марией Амелией или, как ее ласково называют завсегдатаи виртуального пространства, "кибербабушкой". Для этого пришлось отправиться на родину сеньоры Лопес, в Муксию - один из рыбацких поселков Галисии, расположенный в самой глубинке нетуристической Испании.

Мне пишут из Чили и Китая

Мария Амелия пригласила меня выпить кофе в крошечном кафе "Корал". Как выяснилось, это заведение находится буквально в двух метрах от дома, где она обычно проводит лето. Когда я добралась до Муксии, "кибербабушка" уже ждала за столиком.

Мария Амелия выглядит несколько моложе своих 95 лет. На нее невольно обращаешь внимание - чувствуется, что сеньора Лопес не из тех, кто может махнуть рукой на свой внешний вид. Ходит она с палочкой, но на четвертый этаж, где расположена квартира, добирается без посторонней помощи.

Наш разговор длился почти два часа, и, казалось, Мария Амелия совсем не устала.

"Многие ровесники меня не понимают, некоторые из них называют Интернет чуть ли не дьявольским изобретением. Но я - верующая католичка с этим абсолютно не согласна. Я считаю Всемирную паутину настоящей отдушиной. Для нас, пожилых людей, очень часто одиноких, это идеальное изобретение. Оно дает возможность приобщиться к сегодняшней жизни, знакомиться, общаться", - говорит сеньора Лопес довольно быстро и очень увлеченно.

По ее словам, Всемирная паутина помогает в борьбе с унынием. "Когда мне грустно, я вспоминаю комментарии, которые мне оставляют читатели дневника. Это такие прекрасные слова! Они меня хвалят, желают здоровья и счастья. Совсем незнакомые люди с самых разных концов света. Мне пишут из Чили и из Китая, из Германии и из арабских стран. Недавно, кстати, пришли отклики из России. Не будь Интернета, всего этого у меня бы не было", - считает Мария Амелия.

Идея создания блога принадлежит ее внуку Даниэлю. Мария Амелия плохо видит, поэтому ей приходится записывать свои мысли на диктофон, а затем обращаться к Даниэлю с просьбой перепечатать текст и отправить его в блог. По словам сеньоры Лопес, диктуя первую запись для своего дневника, она не думала, что эта затея принесет ей столько положительных эмоций.

Королева виртуального пространства

Недавно Мария Амелия загорелась идеей освоить еще одну высокотехнологичную новинку. Она узнала о существовании программы, которая при помощи специального оборудования - веб-камеры позволяет общаться с собеседником в режиме видеоконференции. "Для стариков, которые вынуждены сидеть дома и не могут передвигаться, это отличный способ наладить общение, не замыкаться в себе. Удивительно, сколько всего может придумать человек", - изумляется Мария Амелия.

"Если кто-то и хочет всю оставшуюся жизнь дремать в кресле-качалке, так это не я. Я мечтаю узнавать новое, путешествовать, общаться. Мне интересны все изобретения, которые появляются сегодня. В молодости у меня было гораздо меньше возможностей, гораздо меньше свободы. Теперь, когда появился шанс на новую жизнь, я хочу им воспользоваться", - так сеньора Лопес объясняет свое увлечение Интернетом.

В молодости Марию Амелию многие считали эмансипированной женщиной. Она активно интересовалась политикой, много читала, водила автомобиль. Замуж вышла в 32 года, сейчас в Испании это норма, а в 40-е годы прошлого века на незамужнюю женщину "в самом расцвете сил" нередко глядели косо.

Сеньора и социалисты

Несмотря на прочное положение в обществе, сеньоре Лопес всегда импонировали идеи "левых". В самый разгар гражданской войны Мария Амелия даже хотела вступить в социалистическую партию Испании. Но вмешался отец, который запретил дочери официально оформлять свое участие в партийных делах. Как выяснилось, этим он спас Марии Амелии жизнь. Впоследствии одну из ее подруг, все-таки примкнувшую к республиканцам, расстреляли пришедшие к власти франкисты.

Сейчас, когда социалистическая партия находится у власти в Испании, ее руководители вспомнили о своей давней единомышленнице. "Мне предложили чиновничий пост в местном муниципалитете. Но я отказалась. Нужно было просто заниматься бумажками, а мне это неинтересно. Я бы согласилась только на должность советника по социальным вопросам, потому что именно это меня всегда интересовало - помогать людям", - говорит сеньора Лопес.

Не время ограничивать себя

На протяжении нашего разговора Мария Амелия не только отвечала на вопросы "РГ", но и сама расспрашивала меня обо всем подряд. Больше всего интересовалась тем, как живется сейчас в России. Оказывается, за историей нашей страны "кибербабушка" уже давно следит с особенным вниманием. "Мне всегда нравилась Россия. Я восхищена тем, что ваш народ сумел постоять за себя во время Второй мировой войны. А еще я обожаю смотреть ваши военные парады. Это такое потрясающее сочетание искусства и дисциплины! У нас, испанцев, так не получается. Я бы очень хотела когда-нибудь съездить в Россию", - делится сокровенным сеньора Лопес.

Перспектива посетить нашу страну не кажется Марии Амелии слишком далекой от реальности. Несмотря на преклонный возраст, здоровье позволяет ей время от времени совершать довольно далекие путешествия. Так, пару месяцев назад сеньора Лопес побывала в Бразилии. И что самое удивительное - прекрасно перенесла длительный, почти 20-часовой перелет.

"Мой возраст - не повод ограничивать себя в чем-то. В Бразилии мне очень понравилось. Сама бы я не смогла позволить себе такое дорогостоящее путешествие. Но раз мой внук решил подарить мне такую возможность - почему бы ею не воспользоваться?".

Мария Амелия весьма эмоционально переживает не только события собственной жизни, но и невзгоды совсем незнакомых людей. Особенно ее возмущает одна из очевидных тенденций европейского общества: все больше обеспеченных семей отдают своих родственников, доживших до преклонного возраста, в дома престарелых. При помощи блога сеньора Лопес намерена вести своеобразную "пропагандистскую" кампанию против этого явления.

Секрет "кибербабушки"

Интерес средств массовой информации к феномену Марии Амелии настолько велик, что практически ежедневно она встречается с представителями прессы. Накануне моего визита в Муксию у нее побывали корреспонденты АВС - одной из крупнейших газет Испании. А еще через пару дней сеньора Лопес уже беседовала с журналистами немецкой радиостанции "Дойче Велле". Репортеры из Германии - так же, как и я, специально приехали в испанскую "глубинку" ради встречи с "кибербабушкой".

Несмотря на повышенное внимание общественности Мария Амелия, как никто другой, далека от "звездной болезни". К неожиданно пришедшей славе она относится философски и с изрядной долей иронии. "Иногда мне даже говорят, что я какая-то особенная. Глупости. Я обыкновенная старушка, которая в здравом уме дожила до 95-летнего возраста. У меня нет образования, я нигде не работала. В своем дневнике я простым языком излагаю как воспоминания о прошлом, так и мысли о настоящем. На моем месте может оказаться любой. Просто мне хватило смелости воспользоваться одним из лучших изобретений современности - Интернетом. И я ничуть об этом не жалею", - так Мария Амелия отвечает на все комплименты журналистов и поклонников.

Привет из России

Вернувшись в Москву, я в очередной раз, уже по привычке, открыла на рабочем компьютере блог Марии Амелии. К своему удивлению, обнаружила там подробный и обстоятельный рассказ сеньоры Лопес о нашей встрече в Муксии. "Я была просто поражена тем, что ко мне, простой испанской пенсионерке, приехала журналистка из самой России. Я узнала много интересного об этой стране. Уверена: там живут милые, отзывчивые люди", - пишет "кибербабушка" в своем дневнике.
семья

"Осенью отведу бабушку на радио"

Напоследок я решила пообщаться с Даниэлем - тем самым внуком Марии Амелии, которому пришло в голову приобщить бабушку к Интернету.

Российская газета: Скажите честно, вы ожидали, что блог Марии Амелии будет иметь такой оглушительный успех?

Даниэль Лопес: Если честно, то определенный резонанс я ожидал. Во-первых, это необычно: человек ведет интернет-дневник в столь преклонном возрасте. Во-вторых, речь же идет о моей бабушке. Я-то знаю, насколько она мудрый и интересный человек.

РГ: Интернет сейчас есть во всех населенных пунктах Испании или технический прогресс все-таки проник не во все уголки страны?

Даниэль: Насколько я могу судить по Галисии, на сегодняшний день Интернет уже существует повсюду, но в небольших городках и поселках подключение ко Всемирной паутине возможно только через удаленный доступ. Поэтому скорость его очень маленькая. Быстрым Интернетом пока оснащены только здания муниципалитетов. Но правительство обещало обеспечить им все населенные пункты до конца 2008 года.

РГ: Какие планы на будущее вы вынашиваете сейчас вместе с Марией Амелией?

Даниэль: Осенью я собираюсь отвести бабушку на одну радиопрограмму, чтобы она вживую могла пообщаться со своими сверстниками и читателями. Она мечтает сделать пропаганду общения и активного образа жизни главным своим делом. Постараюсь ей в этом помочь.
справка "рг"

Кто такой блоггер?

"Блог" (по-английски blog) - дневник, который ведет в Интернете один человек или группа лиц.

Основное содержание такого дневника - регулярно добавляемые записи или изображения, как правило, не длинные и связанные с тем или иным событием. "Блоггер" - человек, который ведет блог.
а как у нас?

Дед Семен и его дневник

Российские пенсионеры пока осваивают Интернет-пространство менее активно, чем их западные сверстники. Однако и у нас уже появились первопроходцы. Да, их блоги не столь популярны, как дневник Марии Амелии, но все еще впереди!

Один из самых пожилых блоггеров России - Семен Васильевич Дорогавцев 1933 года рождения. Он живет в Башкирии, в поселке Серафимовский. Для общения в Интернете выбрал себе псевдоним Дед Семен. В своем дневнике Дорогавцев в основном публикует стихи и частушки собственного сочинения, а также фотографии домочадцев.

"Вести собственный блог меня попросили внуки. Основное оформление дневника также сделали они. Я только размещаю фотографии и даю к ним комментарии. Видимо, все дело в веянии нового времени - они хотят видеть во мне современного, "крутого" деда, как сейчас принято говорить", - рассказывает он.

Другой увлеченный блоггер - Александр Юрьевич Носик родился в 1932 году, живет в Тольятти. В своем дневнике он публикует и воспоминания о прошлом, и фотографии, и рассказы о повседневных мелочах. "Для меня блог - не только средство общения, но и возможность зафиксировать события, произошедшие в моей жизни и в жизни моих близких" - пояснил он "РГ".

NOTA - ¿Alguién lo puede traducir?

domingo, 16 de septiembre de 2007

Il Messagero


Maria Amelia, reginetta del web a 95 anni

Maria Amelia Lopez Solino, internauta di 95 anni

MADRID (11 settembre) – Tutti gli internauti pazzi per Maria Amelia Lopez Solino, una bisnonna di 95 anni, reginetta dei blogger. L'anziana signora ha tantissimi fan in tutto il mondo che la seguono dalle pagine del suo blog, apertole come regalo di compleanno da suo nipote. La “bisnonna senza frontiere” ha deciso di spettegolare con l'affollato popolo di internet anziché con le sue coetanee. Si esprime liberamente, raccontando le sue passioni, come la moda e le minigonne, le sue vicende quotidiane, fino ad affrontare temi più impegnativi come la paura per le ambizioni nucleari di Teheran o per il terrorismo basco. A volte usa il blog per sfogarsi, come quando si lamenta dei rumori provocati dai lavori di un vicino.

Quando il nipote per la prima volta le ha parlato di internet si era chiesta: «Che cos'è questo arnese del diavolo?». Ma adesso che ci ha preso gusto, ha definito la rete «l'invenzione più bella del mondo». A scoprire la navigatrice più anziana del web è stato, qualche mese fa, il quotidiano galiziano La Voz che l'ha intervistata, presentandola agli spagnoli. Di recente, però, Maria Amelia è diventata una vera star mondiale, con fan che la seguono in Europa, Stati Uniti, Brasile e Giappone. L'ultimo giornale che ha parlato di lei è stato, infatti, l'Herald Tribune-Asahi Shinbun giapponese. È apparsa su YouTube e la sua foto è contesa dalla stampa spagnola. Il suo blog ha registrato oltre 333 mila contatti.

La bisnonna super-tecnologica è contenta di tanto affetto e cerca, dalla sua casa di Muxia, in Galizia, di rispondere a tutti quelli che definisce i suoi «nipotini». Tra loro, ce n'è anche uno un po' speciale: il premier spagnolo Josè Luis Rodriguez Zapatero che le ha inviato un messaggio di auguri e di apprezzamento. Maria Amelia ha gentilmente ricambiato.

martes, 11 de septiembre de 2007

¡¡¡Pero usted cree que yo voy a hablar el inglés!!!

Hoy salí en los periódicos. Y los fui a comprar.

Y ahora mismo me acaba de hablar la Gallega, que hoy dicen que salgo en la televisión...¡yo ya no me acuerdo ya ni quien fue la televisión esa!...

Voy a salir en el programa de Julia noseque hoy... en el programa nosecuanto... dicen que voy a salir en la televisión y yo no me veo en la televisión. Miro y no veo nada...

Ahora mismo me acaba de llamar una gallega. La Cope mañana de La Coruña también quiere hablarme por teléfono. Yo ya le dije que no podía más, que fueran cortitas porque yo ya no daba abasto...y la última pues fue más corta.

Pero una inglesa que me habló, hablando inglés, y yo no le podía contestar, y no nos entendiamos...y dije yo: ¡¡¡Pero usted cree que yo voy a hablar el inglés!!!. Y entonces hoy me llamó con dos interpretes que hablaban el español y el inglés. Y me hablaba a mi uno en español, la chica, y yo le contestaba, y ella se lo transmitía al otro para que oyera yo como lo transmitía... ¡¡¡y me tuvo hora y media!!!.

Y todo esto porque salió en el Japón...en el segundo diario de allí, con millones de periodicos que vende ese hombre. Y salí yo.

Pero yo me entretengo con todos mis amigos...porque son millones ahora los que tengo ahora mismo. Y me entretiene. Como yo digo, estoy sola, y usted siquiera me da conversación...



NOTA - Nos gustaría tener todos los archivos de grabaciones de programas de audio o de video, que salieron estos días. Si has hecho una entrevista a María Amelia, rogamos nos la envíe a la dirección de e-mail que aparece en el blog.

Nonagenaria global


Entrevista realizada el 11/09, por Paola Obelleiro, de El País. Sale en la contraportada de la edición en papel

http://www.elpais.com/articulo/ultima/Nonagenaria/global/elpepusoc/20070911elpepiult_1/Tes

La gallega María Amelia López mantiene un 'blog' de éxito mundial

Recibe mensajes de cibernautas de todo el mundo. "Les llamo 'mis nietos'. Ellos me animan y me dan vida"

María Amelia es la abuela de la Red, "e incluso la bisabuela", apostilla. Le divierte la fama que le proporcionó "el mejor invento de todos los tiempos". Captó la atención de los medios de comunicación de los cinco continentes pero también la de cibernautas de todos los rincones del planeta. "Los llamo a todos 'mis nietos'. Yo ya no estoy sola, tengo miles de amigos en todas partes. Estoy muy acompañada, me animan y me dan vida. De España me escriben mucho, pero del extranjero es ya una cosa terrible", explica María Amelia.

Anda preocupada estos días tratando de encontrar a alguien que le traduzca una "carta" que le enviaron en árabe o persa. Periódicos de medio mundo han publicado información sobre la blogger de más edad en la Red y el marcador de su web ya supera las 368.000 entradas.

Ella "no teclea", sino que le dicta a su nieto "todo" lo que se le "pasa por la cabeza" para que lo transcriba. La vista le falla, "no la cabeza, que anda de lo más espabilada con esto del Internet". "Todos los días o siempre que puedo, leo en el Internet EL PAÍS, el periódico con el que más simpatizo. Sólo necesito que alguien me ponga las letras en grande para verlo y así me voy enterando de todo", cuenta María Amelia.

Internet es para ella el mejor antídoto contra los achaques de la vejez. "Me gusta saber, no soy de esas que se quedan sentadas en el sillón a tomar la pastillita y dormir", explica esta anciana que ahora anhela hacerse con la última tecnología para no depender de que su nieto tenga tiempo y paciencia para colmar su pasión cibernaútica. "Me dijeron que hay un Internet que no necesita teclear, ya pone él solito todo lo que le hablas. Aunque sólo me quede un mes de vida, lo quiero. Será mi despedida".

La voz se le nubla de cierta nostalgia porque, dice, no le queda mucho "para dejar la vida cuando más" la aprecia. "Me gusta casi todo de la vida de ahora, más que en mis tiempos, sobre todo la independencia que hay y que las mujeres tengan los mismos derechos que los hombres", afirma esta socialista gallega que presume de ser "la más antigua" de España y defensora, "por encima de todo", de los trabajadores, de los obreros.

Hace unas semanas, la Red le proporcionó una de las mayores emociones de su existencia: cuando entró en su blog para leer la carta de felicitación que le envió su "ídolo", el presidente del Gobierno, José Luis Rodríguez Zapatero, se encontró con otra que le hizo saltar las lágrimas. Era un mensaje de agradecimiento de 10 obreros de Mérida. "Lo del presidente es una cosa para presumir, pero lo de esos obreros sí que me emocionó, porque siempre, desde niña, luché contra los abusos y la estafa que sufren".

En su blog, María Amelia acompañó su respuesta a sus "amigos" de Mérida denunciando que estos días, en Muxía, vio cómo unos trabajadores de la construcción "seguían estropeándose el cuerpo cargando vigas de hierro y trabajando durísimo". "Aún queda mucho por hacer. España, sin los obreros, no existiría".

lunes, 10 de septiembre de 2007

The Herald Tribune


Victoria Burnett del Herald Tribune también se acercó a Muxía a entrevistar a María Amelia

http://www.iht.com/articles/2007/09/09/business/blogger.php
http://www.boston.com/news/world/europe/articles/2007/09/10/95_year_old_spanish_blogger_gaining_fame/

Spanish 'granny' dissects past and present on blog

By Victoria Burnett

MUXÍA, Spain: Her readers call her "the little granny," and for eight months she has engrossed them with her ruminations on the present and her recollections of the past. Since her debut in cyberspace in December, María Amelia López, 95, has drawn thousands of readers from across the globe with an incisive blog.

This Internet journal (amis95.blogspot.com) is a meandering chronicle of old age sprinkled with vivid reminiscence and her take on contemporary life, from fashion and workers' rights to Basque terrorism and Iran's nuclear pretensions. Since her grandson, Daniel, 35, set it up as a birthday present in December, López's blog has received 350,000 hits and drawn responses and, increasingly, media attention from as far afield as Chile, Venezuela, Russia and Japan.

"It's a whole new universe," said López, an elegant woman with high, arched brows and a keen stare. She dictates her entries to Daniel. "It's like having a conversation, and those who read what I say become my friends."

López, who now calls herself the "world's oldest blogger," discovered the Internet late last year, when she heard a voice coming from a computer - her grandson speaking over the Web to a friend in Mexico.

"I thought, 'What is this thing of the devil?' " she recalled, speaking in the computer room at the town hall of this quiet town on Spain's northwestern coast.

When her grandson explained, López seized on the Internet as a way of keeping up with the world.

"I told him, 'Between the life that I have led and the life into which you were born, there is an enormous difference. I want to understand your culture. I want to be on top of things,' " she said.

Daniel set up the blog and showed his grandmother how to use the Internet to read El País, the Spanish newspaper. He prints out biographies and news articles from the Web for her to read, as well as responses to her blog, she said. Nearsighted, she says she tires quickly of reading text on a computer screen.

By turns insightful, amusing and mundane, López's blog reports on the world she sees during the summer from her seaside balcony in Muxía, where she was born, and from the Galician farmhouse where she lives with her grandson the rest of the year.

She blogs sporadically, sometimes once a week, sometimes every day, chronicling her swollen joints, her bouts of dizziness and her trips to the doctor. She charts the progress of the construction work on the apartment building next door in Muxía, lamenting the apparent lack of safety measures and the rudimentary apparatus; she complains about poor broadband penetration in Galicia.

López turns her eye from modern fashion to Prime Minister José Luis Rodríguez Zapatero. In January, she wondered how the girls in church could stay warm with "their little knickers showing and their hips all bare."

Not that she is against all new fashions, she added. "A miniskirt with a pretty pair of legs - that, I love," she wrote. "But you really need to have good legs."

In May, she sent regular updates from her trip to Brazil - her first outside Europe - and posted pictures of herself dancing and wading in the sea.

When ETA, the violent Basque separatist group, formally ended its cease-fire in June, López turned her sympathetic cybergaze toward Zapatero, who had tried to broker peace. "You did what you could," she wrote in her blog. "And you'll still make it if you can, but it's a very hard thing to do."

The prime minister is among hundreds who have written to López to commend her vivacity, wish her blog a long life or seek counsel, she said.

"I have kids asking me what career they should follow, but I don't feel qualified to advise them," she said.

If the Internet has provided López with a new way of connecting to the outside world, it has also provided a path to her country's sometimes painful past. López was 25 when Spain's civil war began in 1936.

In a March blog, López described how she and her family, who supported the republicans fighting General Francisco Franco, were protected early in the civil war by a soldier who happened to be in their village. "I don't know if he saved our lives, but he definitely saved us from a good beating," she wrote.

A reader from Madrid, Joaquín Polo, read her account and wrote to tell her that he believes the soldier was his uncle, Luis. López then realized that she knew Polo's parents and marveled at the coincidence. "The Internet opens paths and opens up the past," she wrote.

This week, a tear rolled from behind her thick spectacles as she read an article on her blog contributed by a reader about Francisco Sánchez Adanza, a priest she knew as a young woman who she said helped leftists during the civil war. "He saved a lot of lives," she said in a quivering voice, pressing her nose to the computer screen and reading the text aloud. "He was a saint, a true saint."

As the summer draws to a close, López said, her next project is to learn to navigate the Web more extensively and, maybe, learn a language.

"Elderly people like me - and there are a lot of old people who are younger than I am - should all have someone who shows them how to use the Internet," she said. "You have to stay informed."

See other posts in English (>>)

domingo, 9 de septiembre de 2007

Blogueira e bisavo


Espanhola de 95 anos ganhou fama por manter um diário na Internet

Ela é tida como a blogueira mais velha do mundo. Aos 95 anos e com admiradores no mundo inteiro, o que ajudou a contabilizar 340 mil visitas em seu blog, a espanhola María Amelia López atingiu o status com o qual milhões de cronistas de Internet mais jovens do que ela podem apenas sonhar.

María Amelia, que foi apresentada ao mundo dos blogs por um de seus netos há apenas oito meses, tornou-se sucesso mundial. Seu blog recebe comentários em línguas como o russo, o japonês e o árabe - para ela, estranhas e impossíveis de entender.

- Me chamo María Amelia e nasci em Muxia (La Coruña) no dia 23 de dezembro de 1911. Hoje é meu aniversário, e meu neto, que é muito avarento, me presenteou com um blog - escreveu ela na primeira postagem no site www.amis95.blogspot.com.

Com uma mistura de humor, ternura, otimismo, nostalgia e com fortes rompantes de esquerdismo, ela conquistou um assíduo público leitor interessado em saber o que essa bisavó espanhola vai dizer ou fazer a seguir.

- Você tem que viver a vida. Não ficar sentada em uma poltrona esperando a morte - defende a blogueira de cabelos prateados em um dos seus mais recentes posts.

Seu blog descreve não apenas as batalhas diárias de uma nonagenária, mas também oferece reflexões sobre tudo, de política e religião à Internet banda larga e à morte. Entre seus piores inimigos estão os asilos para idosos, que ela critica por "drogar seus hóspedes para que eles passem seus últimos dias cochilando quietos em frente à televisão".

- Culpo as crianças, que não querem ajudar os idosos - disse ela no dia 31 de agosto, da casa à beira do Oceano Atlântico em Muxia, na costa noroeste da Espanha, onde passa o verão.

- A Internet me deu um novo impulso para a vida, mas não vejo asilos oferecendo acesso à rede para seus residentes - disse ela.

María, como provam as fotos que a mostram sacudindo maracas em um hotel brasileiro, vive muito longe da cultura "não faça nada e aguarde a morte" que ela tanto critica. O neto Daniel, que mora com ela, a ensinou a navegar na Internet depois que ela pediu para que ele baixasse biografias de poetas e políticos. María gosta de ler jornais online. Também aumenta o tamanho das fontes para se manter atualizada sobre os avanços médicos e científicos. O blog foi um presente de Daniel, que não fazia idéia de quem liberaria no cyberespaço. Ele se tornou assistente da avó:

- Agora tantas pessoas escrevem para mim que nem tenho esperança de responder a todas, mas eu queria poder. Meu neto reclama dizendo que também tem que trabalhar. Ele não pode gastar todo o seu tempo digitando - explicou ela.

Muito da audiência de seu blog vem da Espanha e da América Latina, mas entrevistas concedidas para jornais e TV, com links do YouTube disponíveis no site, espalharam seu nome além das fronteiras da língua espanhola.

Quando Daniel não está, outros assistentes aparecem no blog dela, sejam amigos ou camareiras de algum hotel.

No blog, María conta histórias de sua juventude na Galícia. Também relembra os horrores da Guerra Civil Espanhola e conta como seu irmão foi enviado ao front com 16 anos e voltou com uma perna paralisada. Ela já foi multada por se recusar a mostrar apoio ao Movimento Nacional do general e ditador Francisco Franco.

- Devo ser a ativista socialista mais velha da Espanha. Sou socialista desde os 16 anos, mas meu pai nunca permitiu que eu me juntasse ao partido - diz ela.

Bisavó ganhou leitores no Alasca, na China e na Nigéria

Na sua lista de aversões estão tomar remédios, grosserias e companhias telefônicas que demoram para instalar a conexão de Internet banda larga. Suas paixões são poesia, política, memórias de infância, sua região natal, a Galícia, um Jesus Cristo que não gosta de riqueza e "os trabalhadores". Ela conquistou leitores em lugares tão distantes quanto Alasca (EUA), Austrália, China e Nigéria.

Algumas pessoas sugerem que María tira proveito de sua popularidade ao receber dinheiro de anúncios publicados no blog. Crítica que ela rejeita:

- Fiz isso para me dar prazer, não para começar a competir com as pessoas ou para fazer dinheiro - disse ela.

O primeiro-ministro da Espanha, o socialista José Luís Rodríguez Zapatero, está entre seus fãs. Uma carta de seu gabinete é um dos muitos documentos que ela postou no seu site.

- Que você possa dar continuidade a isso por um longo tempo - disse a ela o primeiro-ministro.

A admiração é mútua.

- Não tenho cultura o suficiente para que um primeiro-ministro me escreva. Sou apenas uma velhinha.

O blog de María pode ser popular, mas ela é a primeira a admitir que isso pode não durar muito.

- Um dia, logo, vou morrer. A única coisa que me assusta é a possibilidade de ficar louca. Até lá, vou adiante.

Bloggen tegen de ouderdom


De Standaard (België)

zaterdag 08 september 2007

http://www.standaard.be/Artikel/Detail.aspx?artikelId=C81GVEEL&word=amelia

De 95-jarige Spaanse Maria Amelia Lopez is met haar blog uitgegroeid tot een fenomeen op het internet.
'Ik heet Amelia en ik ben geboren in Muxia op 23 december 1911. Vandaag vier ik m'n verjaardag en mijn kleinzoon, die nogal gierig is, gaf me deze blog als cadeau. Ik hoop dat ik veel zal kunnen schrijven en vertellen over de ervaringen van een vrouw van mijn leeftijd.'

Met deze zinnen begon Maria Amelia Lopez eind vorig jaar haar weblog. Sindsdien worden haar verhalen over de hele wereld gelezen en heeft ze fans van Alaska tot China en van Australië tot Nigeria. In haar mailbox vindt ze geregeld brieven van lezers in het Russisch, Japanees en Arabisch. Haar weblog kreeg ondertussen al ruim 360.000 bezoekers over de vloer, waardoor Lopez nu al een status op het internet heeft waarvan de meest jonge internauten alleen maar kunnen dromen.

Met een mix van humor, warmte, optimisme, nostalgie en pittige uitvallen over de politiek, heeft ze in acht maanden een trouwe schare fans opgebouwd, onder wie de Spaanse premier Jose Luis Zapatero. Allen keren ze regelmatig terug naar haar weblog om te weten te komen wat de overgrootmoeder gaat zeggen of doen. Amelia schrijft in haar blog immers lang niet alleen over typische ouderdomskwaaltjes. Ze spuit haar mening over alle mogelijke onderwerpen, van politiek en religie over breedbandinternet tot de dood. Of over haar jeugd in Galicië en de terreur tijdens de Spaanse burgeroorlog.

'Je moet leven', schreef ze bijvoorbeeld in een van haar laatste posts. 'Je moet niet gewoon in je zetel zitten wachten op de dood.' Een van haar favoriete schietschijven zijn dan ook de rusthuizen, die ze ervan beschuldigt de oudjes te drogeren zodat ze hun laatste dagen suffend voor de televisie doorbrengen. 'Ik geef de kinderen daarvoor de schuld', verduidelijkt ze vanuit haar huis aan de kust van de Atlantische Oceaan in Muxia, gelegen in het noordwesten van Spanje. 'Het internet heeft me een nieuw leven bezorgd, maar ik ken geen enkel rustoord dat internet aanbiedt aan zijn inwoners.'

Maria Amelia Lopez is dan ook allesbehalve het voorbeeld van de 'doe-niets-en-wacht-tot-je-sterft'-cultuur die ze zo hartgrondig haat. Haar kleinzoon Daniel, met wie ze samenleeft, leerde haar surfen op het internet nadat ze hem om de haverklap lastig had gevallen om biografieën van dichters en politici te downloaden. Ze houdt er ook van om kranten te lezen via het internet en zorgt dat ze op de hoogte blijft van de laatste ontwikkelingen in de geneeskunde en wetenschap.

Daniel is nu nog steeds haar belangrijkste assistent. Hij tikt de mails en de berichten op haar weblog die zij dicteert - Amelia kan immers zelf niet typen. Voor hij 's morgens naar zijn werk gaat, print Daniel ook alle mails uit, zodat zijn grootmoeder die op haar gemak kan lezen. 'Maar nu schrijven er me zoveel mensen dat ik ze nooit allemaal zal kunnen beantwoorden. M'n kleinzoon klaagt al dat hij ook moet werken en dat hij niet al zijn tijd kan spenderen aan het tikwerk.'

De meeste bezoekers van haar weblog komen uit Spanje en Latijns-Amerika, maar verschillende kranteninterviews en tv-reportages - de verwijzingen naar Youtube staan op haar website - hebben Amelia's blog ook buiten de Spaanstalige wereld bekendgemaakt. Zelf is ze ook trots op de aandacht. Haar laatste post is bijvoorbeeld een artikel uit de Nederlandse krant BN/De Stem.

Verschillende mensen hebben haar al aangeraden om munt te slaan uit haar populariteit, bijvoorbeeld door advertenties op haar weblog te plaatsen. Amelie denkt er niet aan om dat te doen. 'Ik heb dit gedaan om mezelf te amuseren, niet om te concurreren met andere mensen of om geld te verdienen.'

viernes, 7 de septiembre de 2007

jueves, 6 de septiembre de 2007

Begonnen als grap groeit blog Spaanse oma (95) uit tot fenomeen door onze correspondent


Donderdag 6 september 2007 - Henk van den Boom- BARCELONA - 'Mijn lieve blog-omaatje', zo begint een fan op de weblog van de 95-jarige Maria Amelia Lopez.

De Spaanse is in een half jaar uitgegroeid tot de populairste blogger van de wereld. Uit alle landen zoeken mensen contact. "Ze moeten niet te lang wachten, want ik heb niet het eeuwige leven", waarschuwt ze in een van haar dagelijkse berichten.

Toen ze 23 december 95 werd, kreeg ze van kleinzoon Daniel een weblog cadeau. Sindsdien is ze verslingerd aan het web, maar meer nog aan al die 'bloqueriños' die haar schrijven. "Ik weet niet waarom ik zoveel succes heb. Het begon als een grap. Ik schreef een verhaaltje, in de hoop dat ik reacties zou krijgen van andere bejaarden, want vaak vervelen we ons zo. Maar het werd een gekkenhuis."

De oudste blogger ter wereld is al meer dan 350.000 keer bezocht op haar site door fans uit heel de wereld. Zelfs de Spaanse premier Zapatero bracht haar een virtueel bezoekje. Ze was zeer vereerd.

Als het kan staat ze iedereen te woord, maar ze is afhankelijk van haar kleinzoon die bij haar woont. Voordat Daniel 's morgens naar zijn werk gaat, print hij alles voor haar uit, zodat ze de mail op haar gemak kan lezen. En zodra hij even tijd heeft, tikt hij op haar computer wat ze dicteert. Zelf kan ze niet typen. Maria Amelia vertelt op het net over haar jeugd, de wereldoorlogen die ze meemaakte en over de Spaanse burgeroorlog.

Een beetje teleurgesteld is de blog-oma over leeftijdgenoten. "Die zijn altijd bezig de rozenkrans te bidden. Ze denken dat internet een doodzonde is en dat het alleen maar voor de jeugd is."

miércoles, 5 de septiembre de 2007

Francisco Sánchez vela todavía por sus feligreses de Corcubión


Fuente: La Voz de Galicia http://www.lavozdegalicia.es/carballo/2007/09/05/0003_6113770.htm

En el entorno de la iglesia de San Marcos, en una zona ajardinada de la plaza que también lleva su nombre, se sitúa un busto en bronce que rinde homenaje a la figura del reverendo Francisco Sánchez Adanza. Allí, arropado por la sombra que ofrecen los árboles situados a su alrededor, en el robusto armazón que ahora le guarda, su espíritu sigue velando por los habitantes de Corcubión.

Nacido a finales del siglo XIX en Cabo de Cruz, Sánchez Adanza comenzó su aventura como párroco local en 1922. En Corcubión permaneció hasta su muerte en 1963, y también enterrado en el municipio.

Solidario

Muchos vecinos recuerdan a este hombre solidario con los problemas de sus feligreses, de un carácter humilde que combinaba con una vida tremendamente austera. Tanto es así que cuando, en sus últimos años de vida, un mes de octubre hubo de acudir a Pontevedra para operarse de una hernia, los vecinos de la localidad realizaron una colecta para comprarle los enseres necesarios para su convalecencia. Y es que apenas disponía de ropa y calzado de abrigo, ya que prefería destinar todos sus fondos a aquellos que, según él, verdaderamente lo necesitaban, en vez de dedicarlos a su propia persona.

Otro de los motivos que merecieron el reconocimiento de sus parroquianos, tanto ateos como creyentes, fue su intercesión en favor de veintitrés presos que iban a ser fusilados en 1936. Gracias a su mediación no sólo salvaron la vida, sino que salieron de prisión mucho antes de lo previsto.

La escultura en su honor, realizada por el escultor Magín Picallo, fue costeada por suscripción popular. Inaugurada en el 2003, coincidiendo con el cuarenta aniversario de su fallecimiento, el acto fue precedido por una misa solemne en la iglesia de San Marcos, en cuya entrada se había colocado una espectacular alfombra de flores. Durante la homilía actuaron el coro Airiños de Quenxe y la gaiteira Susana Seivane.

La celebración contó con la presencia de diversos representantes del Concello, como es el caso del primer teniente de alcalde, Norberto Pais, así como la de numerosos habitantes anónimos de la villa, que querían rendir un último homenaje a ese párroco que tanto hizo por el pueblo.

María Amelia dijo el 09/02/07: http://amis95.blogspot.com/2007/02/don-francisco.html

lunes, 3 de septiembre de 2007

María Amelia fala por internet

Entrevista realizada en Muxía por Ubaldo Cerqueiro, de "Que pasa na Costa"

http://quepasanacosta.com/content/view/455/46/

Image

María Amelia López naceu en Muxía hai 95 anos, ou son 55? Ela mesma dise moderna e recorda: Ai, se tivera 15!!. I é que estamos ante a persoa máis maior do mundo que ten un blog, nin máis nin menos.


Xa de pequena era moi falangueira, e non paraba de protestar. Lembra, por exemplo, cando o pai lles regalou ás fillas un "babero" cunha frase a cada unha, e o dela puña: Come y calla. Tanto lle gusta, que a estas alturas xa quere falar co mundo enteiro.


Todo comezou un día cando o seu neto e máis ela estiveron a falar cun amigo que estaba en Sudamérica. María Amelia non o podía crer. Alí, vendo ao amigo polo aparato ese. Eu quero un plantoulle ao neto.Eu pensaba: pero si é que este aparato sabe todo o que pasa no mundo! I entón, eu que che son moi curiosa, xa lle dixen ao neto que tamén quería mercar un. E agora voi mercar un deses que no que non fai falla escribir, que lle falas e xa está.


Así, chegamos ao seu 95 cumpleanos, cando o neto regaloulle un blog. Unha libreta? Pero ti es un cutre!, respondeulle ao neto, que non sabía onde se metía.


Ela dicta e el teclea e ri encantado coas historias que lle conta. Miles de cartas de todo o mundo (alo menos 1000 chilenas, e doutros lugares tan exóticos como o Xapón ou algún país árabe que aínda non foron quen de averiguar) chegan pola rede e directamente a casa do neto, onde agora vive. Mesmo unha rusa veu ex proceso para entrevistarme. O neto cóntalle as felicitacións e escríbelle as respostas, pero dende o anonimato. Onde me metín! dipensa agora o neto con tanto trafego.


Yo soy mucho de los trabajadores



Falamos sen pelos na lingua de política e declárase abertamente republicana e socialista dende os 17 anos, cando escoitando que os traballadores cobraban tan só 2 pesetas, un tío contoulle que os socialistas miraban máis por eles que o resto. Iso sí, non ten nada contra a monarquía, e defende a bandeira "rojigualda", iso si, sen escudo monárquico.


Pero non quedou naqueles tempos, nin moito menos. Ela mesma saca o tema do nacionalismo sen lle preguntarmos. Sobriña-neta do mesmísimo Pondal, non se considera separatista, pero tilda de estupidez iso de non lle ensinar aos nenos o himno galego. Eu quero moito a España, pero en Galicia están as miñas raíces. Ademais, nos tiñan por tontos, cando aquí o temos todo: somos intelixentes, traballadores, temos un folclore precioso, temos pescados, mariscos, praias, montañas... temos de todo!. Encántalle Galicia e o galego, pero recorda os 32 anos que pasou en Corcubión ata antes de casar e ir para Coruña. Alí, a sua nai non lle deixaba falar en galego, nin sequera que se lle escapara algunha muletiña como ghalletiña. A nai rifaba con ela e repetía:galletiña, ques seica os señoritos de Corcubión eran moi finos por aqueles anos 40.


A min me gustan os pueblos, o mar, un ambiente máis familiar, comenta a pesar de ter pasado 69 anos na cidade herculina. Fala de Corcubión e de Muxía cunha tenrura encantadora, pero ponse nerviosa cando recorda, por exemplo, a desfeita de Quenxe: Dame medo que as casas aquelas caian enriba de min. E pon voz melancólica cun Canto sentín o do camping precioso aquel.


A María Amelia gustaríalle que as súas cinzas fose esparcidas preto da Pedra de Abalar, pero non tren présa ningunha. A verdade é que teño gañas de velo, pero tamén teño gañas de vivir así que espere un pouco, solta cunha gracia digna de ver. E así, teremos a María Amelia pola rede por moitos anos polo que parece, que aínda ten moito que dicir.


Moitas gracias María Amelia e por moitos anos.

Starý lidi nikdo neposlouchá


"Starý lidi nikdo neposlouchá"
Pětadevadesátiletá Španělka zaznamenala 340 000 přístupů na svůj blog

Je to pravděpodobně nejstarší blogger(ka) na světě. Španělka María Amelia Lópezová (95) provozuje blog ZDE, který má velkou mezinárodní sledovanost. S blogováním ji seznámil jeden její vnuk teprve před osmi měsíci, dneska jí píší lidé z celého světa, arabsky, rusky, japonsky.

Píše nejen o tom, co ji jako pětadevadesátiletou dámu kde bolí, ale o všem: o politice, o náboženství, o broadbandu a o smrti.

Zejména nemá ráda domovy důchodců, které kritizuje za to, že prý dávají důchodcům sedativa, aby tiše podřimovali před televizí.

"Internet, to je pro mě nový život, ale nevidím, že by domovy důchodců poskytovaly svým klientům přístup k internetu, zdůrazňuje."

Blog byl dárek od vnuka Daniela, který netušil, jakou Pandořinu skřínku otvírá. Daniel pro Maríi Amelii pracuje jako asistent: píše, co mu Lópezová diktuje. "Teď mi píše tolik lidí, že já jim prostě nemám možnost všem odpovědět, i když chci," vysvětlila. "Můj vnuk si stěžuje, že taky někdy musí pracovat, nemůže pro mě pořád psát."

Většina jejích čtenářů pochází ze Španělska či z Latinské Ameriky, avšak tiskové a televizní rozhovory rozšířily její povědomí i mimo španělsky hovořící svět.

sábado, 1 de septiembre de 2007

"blog" en Google

amis95 aparece en 2ª posición en las búsquedas de la palabra "blog" en Google

http://www.google.com/search?q=blog

The likes and dislikes of a 95 year old blogger


The Guardian

Giles Tremlett Saturday September 1 2007

http://www.guardian.co.uk/technology/2007/sep/01/1


340,000 hits for woman with fans in Alaska, Australia, China and Nigeria

She is billed as the world's oldest blogger. At 95 years old and with a worldwide following that has seen more than 340,000 hits on her blog, Spaniard María Amelia López has achieved the kind of status that millions of younger internet chroniclers can only dream of.

López, who was introduced to the world of blogging by one of her grandchildren just eight months ago, has become such a global hit that she receives posts in languages as strange and impossible for her to understand as Russian, Japanese and Arabic.

"My name is Amelia and I was born in Muxía (A Coruña - Spain) on December the 23rd of 1911," she wrote as her first post on amis95.blogspot.com. "Today it's my birthday and my grandson, who is very stingy, gave me a blog."

With a mix of humour, warmth, optimism, nostalgia and feisty outbursts of leftwing polemic, she has won a regular readership of people keen to find out just what this Spanish great-grandmother is going to say or do next.

"You have to live life," the silver-haired blogger said in her most recent post. "Not sit around in an armchair waiting for death."

Her blog tracks not just a nonagenarian's day-to-day battles against aches, but offers musings on everything from politics and religion to broadband and death.

Among her chief hates are old people's homes, which she criticises for drugging their clients so they spend their final days snoozing quietly in front of the television.

New lease of life

"I blame the children, who don't want to help them," she said yesterday from the house beside the Atlantic Ocean in Muxía, in the rugged north-western corner of Spain, where she stays during the summer.

"Internet has given me a new lease of life, but I don't see any old people's homes offering their residents internet," she said.

López, as the recent pictures of her shaking maracas in a Brazilian hotel prove, lives as far as you can get from the "do-nothing and wait-to-die" culture that she regularly lambasts.

Her grandson Daniel, with whom she lives, taught her to navigate the internet after she pestered him to download biographies of poets and politicians. She likes to read online newspapers, for which she boosts the font size, and stay up-to-date with medical and scientific advances.

The blog was a gift from Daniel, who had no idea what he was unleashing into cyberspace. He has become her chief assistant: López navigates with the mouse while he types in the words she dictates.

"Now so many people write to me that I can't hope to reply to them all, though I want to," she explained. "My grandson complains that he has to work as well, he can't spend all his time typing."

Much of her traffic comes from Spain and Latin America, but newspaper and television interviews, with YouTube links given on her blog, have spread her name beyond the Spanish-speaking world.

When Daniel is not to hand, other assistants pop up on her blog, be they friends or hotel cleaners in Brazil.

"I love you, grandmother," said one Brazilian hotel worker who was drafted in to help.

López tells stories of her childhood and youth in Galicia. She recalls, too, the terrors of the Spanish civil war, and how her brother was sent to the front aged just 16- and came back with one leg shot off.

She was fined for refusing to show support for General Francisco Franco's National Movement. "I must be the oldest socialist activist in Spain," she said. "I've been socialist since I was 16, but my father would never let me actually join the party."

Her dislikes include daytime pill-popping, crude language and telephone companies that are slow to install broadband. Her main loves are poetry, politics, childhood memories, her native region of Galicia, a Jesus Christ who dislikes wealth and, she says, "the workers".

She has acquired readers in such far-flung places as Alaska, Australia, China and Nigeria.

Some people have suggested that she cash in on her popularity by getting paid-for advertisements placed on her blog, something she rejects. "I did this to amuse myself, not to start competing with people or making money," she said.

Fans in high places

Her fans include Spain's socialist prime minister, José Luis Rodríguez Zapatero. A letter from his office is one of many documents that she has posted on the website.

"May you keep going with this for a long time," the prime minister told her.

The admiration is mutual. "I am not cultured enough for a prime minister to be writing to me. I am just a little old lady," she said. "I hope he governs us for a long time, because he is a true patriot."

López's blog may be popular, but she is the first to admit it may not last long. "One day soon I am going to die," she said. "All I am really scared of is losing my mind. In the meantime, I'll carry on."

In her own words

"Old people need to wake up a bit. Get your act together!"

"Life has to be lived. Don't take pills and fall asleep in the armchair."

"Scientists and inventors should try to create something to help the workers rather than inventing cannons and machines that kill and destroy."

"If I die when I am there [on setting off for Brazil], then they can incinerate me and send me home in a little box. I'll be a bit bruised by the time I get there, but this is an opportunity I won't have again."

"I'm not important. I'm a little old lady."

"I used to be shy about saying things, but now that I am old I am a lot more direct."

"There is nothing better than exercising the brain."

"I've read Jesus's life and I know he wasn't interested in luxury."

"To all the little old women in Spain, and those who think that I am not well [in the head] ... This old woman is on her own right now, but she is chatting on the internet and having a fantastic time."

"Does anyone know what language this is?" (beneath a message to her in Arabic script)

"No one listens to old people."