domingo, 11 de mayo de 2008

Fue muy emocionante

Prima Natalia dice:

Soy Natalia, tu prima de Cádiz y viendote como charlas es como si estuvieramos en una de las tertulias de la tía Fé con los primos Balboa o en la cafeteria Cantón.
¿Te han gustado las fotos que te ha mandado mi hija? de Tío Manolo, Luis y tus padres,etc...?. Saluda a Fernandito López Casanegra y a Mariquiña y a tu hermana Lolita .
Si vas a Muxía saluda a mis primas las de Novás. Os mando un saludo a todos los blogueros , estando rodeadada de mis hijas y amigos. Escribe mi hija y quiere aclararos que soy la del traje a rayas que sale en la foto del mes de Marzo, cuando tenía 17 años, ahora tengo 83



Querida Natalita:

Me alegré muchísimo, me emocioné al recibir las fotografías de mis padres, de todas vosotras, de mi padrino cuando era joven...

Fue muy emocionante. Yo no sé donde estoy bailando. Si en el Sporting con tu padre...no sé si estaba sentada con mi marido y me cojió y bailó conmigo un pasodoble. Y también esas fotografías tan bonitas que me mandásteis, que estáis también con mi hermana Lolita.

Y todo me emocionó. Y despues mis padres, esa fotografía la hicieron de recien casados en Santiago. Tú tuviste una atención muy grande, Natalita, porque tu sabes que a mis parientes los quiero mucho. Y tú también, tú también fuiste muy cariñosa.

Ya ves que felicidad, tú dices que te made unas fotografías, pero en mi blog ya tengo yo muchas fotografías, que tú puedes verlas. Y te doy las gracias, y un día de estos te voy a llamar por teléfono, que tú me llamaste y yo estaba esperando recibir estas fotografías para hablarte.

Bueno, esos tiempos ya no vendrán más. Quedamos sólas, sin tíos, sin abuelos, sin bisabuelos, sin nadie. nada más que tengo una hermana y a vosotros, y a Fernando. Es lo único que queda. Y las de Novás también murieron. Carmela, que era simpatiquísima, Julito y ahora quedó la otra pequeña con todos los hermanos. y se quieren mucho y viven todos juntos. Tienen casa en Santiago y casa en Muxía, para pasar los veranos.

Y los de Balboa no quedaron uno. Que primos más simpáticos eran aquellos. Que bien lo tengo pasado con Lolita Balboa. eramos muy queridas las dos. Paseábamos mucho juntas. Eramos primas pero muy amigas. Pero todo se va acabando en la vida.

Y ahora en Muxía nadie queda. Ni Seliños ni Abentes, nada más que los niños de Novás. No quedó nada. Se acaba todo.

Pues os mando muchos besos, abrazos, y gracias por mandarme todas esas fotografías, que quedé felicísima. Muchos besos para todos. Muchas gracias.

13 comentarios:

Anónimo dijo...

me encantaron las fotos amelia te ves super que bueno que hayas hablado de nuevo con ella salud y besos

att alex 15 colombia

Paula dijo...

Y además te parecés también a tu prima Natalia!! A que de jovencitas les decían eso, o no?
Un beso también para la prima Natalia desde Argentina!

Unknown dijo...

Que buena familia, y las fotos aunque de antes, le gana en calidad de vida a las de ahora.

Tus historias me animan en mi camino de bloguero. Saludos y besiños

Anónimo dijo...

Amelia, me encantó ver la foto de mi madre en tu blog, soy consuelo, bueno siempre me han llamado cotito, soy hija de maria luz,tu prima, la que vive en Valencia.
Conocia de tu existencia por recuerdos de mi madre. Te enviare un dia de estos fotos actuales de mi madre y de todos nosotros.
Un beso de parte de mi madre y otro muy fuerte de mi parte

Anónimo dijo...

que emocón! mi prima Cotito ha escrito en el blog! has visto Cotito que blog tan lindo tiene Mª Amelia?
y se que mi prima Natalia también entra, fue gracias a ella que supimos del blog, y a ella hay que darle las gracias por las fotos y por su generosidad en mandarlas.

Querido Mª Amelia, no digas que no queda nada, quizás no de los que vivian en Muxia, pero estate contenta porque de de Seliños ya tienes un nieto que vale un tesoro y de Abentes estamos los descendientes por varias partes del mundo y de los Lago, en America, en Valencia, en Cádiz... y por supuesto en La Coruña, en Vigo, que se que tengo primos y primas. Ya nos encargamos que nuestros origenes de Muxia los tengamos presentes, no se acaba todo, sino que continua... y los compartamos con todos estos blogueros y blogueras que ya son amigos y amigas compartiendo este blog tan bonito que te regaló tu nieto y tu lo mantienes tan vivo.
Gracias Mª Amelia.
Besitos
Rosa María, tu sobrina

chelistamara dijo...

Es emocionante asistir a éste reencuentro familiar. Muchos besos para todos los parientes y ojalá puedan reunirse y disfrutar en persona... aunque sea un sólo día. Que este verano se puedan reencontrar todos en Muxia. ¡Ojalá!. Besazos. CHELIS

Anónimo dijo...

es un tesoro conservar documentos antiguos e históricos como los tuyos. Admiro tu ánimo y decisión de tomarte este trabajo a tu edad.
Somos un greupo de mas o menos de tu edad queestamos haciendo uncurso de Informática en el Centro de Jubilados de San Blas, en Zaragoza.Hacemos también pinitos y quiero agradecerte la gentileza que has mostrado en tus páginas y fotografías que nos has mostrado. Un saludo y miagradecimiento

Anónimo dijo...

hola abuelita que guapa eres a tus 97 años te encuentro formidable
quien pudiera estar como usted.
Somos unos aluznos de centro de San Blas de ZARAGOZA ARAGÓN.
Que estamos aprndiendo para poder
llegae asaver una parte de lo que
ustedsabe

Natalia dijo...

Hola Mª Amelia, soy Natalia la hija de tu prima Consuelito (Chelo), creo que solo quedaba yo por escribirte.
Descubrí tu blog de casualidad, buscando en internet cosas sobre mis antepasados en un sitio leí "Gonzalo López Abente era mi tio", me llamó la atención y por ahí localicé tu blog.
¡Que lástima no haberte localizado antes de que mi madre falleciera (dentro de poco hará 7 meses)!, lo feliz que le habría hecho... pero la vida es así.
Se lo comenté a mi tia Natalia y ella se puso en contacto contigo.
Yo sí que te conocí, siendo niña fuí varias veces a pasar la tarde a tu casa con mi madre, te recuerdo a tí muy dicharachera y activa, también recuerdo a tu marido Daniel sentado en un sillón, y a tu hijo Daniel, que creo que era algo mayor que yo (tengo 57 años), son recuerdos difusos, ya que han pasado muchos años.
También conocí a Gonzalo López Abente, que vino alguna vez a comer a casa con su hermana (no se si recuerdas que nosotros vivíamos en casa de mi abuelito Joaquín) También recuerdo a los Balboa y a todos los Abente de La Coruña.
He visto la foto donde mi abuelo bailaba contigo, yo no sabía con quién bailaba, y mira por donde era contigo, ¿Sabes que a parte de ser mi abuelo también era mi padrino?, que buena persona era, y siempre le gustaba bromear.
Me he alegrado mucho de dar contigo, soy asidua a tu blog.
Yo soy parca en palabras, pero deseo que continues con ese ímpetu que has tenido siempre.
Eres admirable.
Te quiero.
Natalia.

Anónimo dijo...

maria amelia estou abraiada que boa moza foi vostede a pesares de que a sua vida non foi facil e que tivo vostede situacions duras pero vese as leguas que e unha grande loitadora saludiña e bicos

Anónimo dijo...

vaya tres bellezas!! Ole las que mujeres mas guapas!!!!!

Anónimo dijo...

Señora Maria Amelia, que gusto me da saber que en el mundo existan personas como usted, que tenga el coraje y la valentia para adaptarse a este mundo moderno que ha dejado en el pasado las costumbres bajo las cuales usted nacio y se crio. A su edad es de admirar lo que usted hace y es para agradecer todo lo que a traves de su escritura enseña a tanta gente a traves de la web.
Lei sobre su blog en una revista que se llama Vida y Exito y me llamo mucho la atencion lo que decian sobre su articulo.
No soy asidua visitando blogs pero senti curiosidad por ver el suyo. Soy de Republica Dominicana (Santo Domingo) y me gustaria que si Dios me permite llegar a su edad actual (tengo 37) parecerme a usted en lo aguerrida y fuerte de espiritu que es, porque eso contribuye a la salud tambien.
Que el Señor la bendiga y permita tenerla por muchos años mas.
Ana Garcia
adelfagm63@hotmail.com

Anónimo dijo...

¡PERO QUE TRIO DE MUJERES TAN GUAPAS!

SALUDOS Y RECUPERATE PRONTO.