sábado, 24 de noviembre de 2007

A pedriña donde me eu senten


Homenaxe ao voluntariado
http://www.concellomuxia.com/ga/web/index.php?dep=2&mod=not&ide=33




Algunha cousiña gústame falala en galego. Porque as miñas raíces son de Galicia. Eu quero a toda España pero a miña terriña...eu a Muxía a adoro. Estos días en Muxía haiche festa para quenes axudaron a limpiala. Meus netos tamén foron, pero non van a ir que teñen que traballar agora. Pero foron. E me dixeron que eu non fora porque iba a pasalo muy mal. E non fun.

Non fun, pero chorei moito. Porque a pedriña donde me eu senten tantísimos anos xa non me puden sentar. Porque aquela enchíuse de chapapote hasta non poder. E ahora quedou...xa non podo baixar claro, ahora teño anos e xa non podo baixar a donde estaba esa pedriña miña que tanto quería. Estaba así media en gris, que antes era así color ouro do iodo que tiña. Porque no Coído hai moito iodo. E alí o pasaba bárbaramente en aquela playiña, que agora todo son pedras.

Eu digo se non podían limpiala e faser unha playiña preciosa, que alí ten terra, ten area...pero tanto pedrolo hai que non se pode meter un pé. Eu xa non podo baixar. Pero dín que non se pode, non sei, que os de Costas non queren sacar os bolos eses. Pero alí fasíase unha playa monísima. Porque en Muxía azota moito o vento e alí sempre hai bo tempo, non hai vento. É un sitio que se toma o sol e moito iodo, moito iodo. Que a mín, teño bocio, e cando vou ao Coído me baixa todo, sí.

Muxía é moi bonitiña...

84 comentarios:

Gerardo Donoso dijo...

La verdad es que me costó entender lo que decías... pero la lectura creo que ayuda a entender...

Se ve.. se ve..por las fotos que nos has mostrado que Muxia es realmente muy bonita...

gerardo (gedc)
Chile

chelistamara dijo...

Si señor, María Amelia tiene razón: doy fe de que Muxia es preciosa. Y cuando fui este verano a visitar a María Amelia, entre otras cosas, me enseñó el Coido y me explicó que antes del Prestige las piedras tenían otro color, más doradas, y sin embargo ahora están más grises. Esperemos que con el tiempo y con todo lo que bate allí el mar, algún día las piedras adquieran su color original.
Besazos Gedc, hoy soy segunda... Un besazo Maria Amelia. CHELIS

Alejandro Solano dijo...

Muxia es un pueblo a enviadiar.
Soy de Alhaurin el Grande (Malaga)

Anónimo dijo...

Si alguna vez estoy en Muxía, será un honor llevarla a sentar en su piedra en mis propios brazos, abuela. Y p'a bonita tú.

Otro nieto de Málaga, de Vélez.
Juan Ramón.

sarayña dijo...

Sarayña;
Me encanta oir ablar en gallego...lo llevo tan dentro. La verda, fue un desastre lo que ocurrio en Galicia con el prestige, en galicia y en otras muchas partes. Despues de ver la fotos de Muxia, su playa, su paseo..puedo decir que es muy bonita, y espero poder ir pronto, ojala tuviera la suerte de encontrarme con usted y poder saludarla.
Muchos besos.

Anónimo dijo...

visiten: http://www.elrechace.blogspot.com/ tu Blog deportivo

jammer dijo...

Para mi fue muy triste ver la destruccion del prestige. Muxia es un pueblo precioso.
Yo tambien tengo un blog, con el que doy mi punto de vista sobre el mundo pero como nos llevamos 78 años las cosas se ven distintas.
http://reflexionesenclase.blogspot.com
Recuerdos

Anónimo dijo...

Longa noite de pedra, de Celso Emilio.

(En lembranza da catastrofe maior da Europa)

O teito é de pedra.
De pedra son os muros
i as tebras.
De pedra o chan
i as reixas.
As portas,
as cadeas,
o aire,
as fenestras,
as olladas,
son de pedra.
Os corazós dos homes
que ao lonxe espreitan,
feitos están
tamén
de pedra.
I eu, morrendo
nesta longa noite
de pedra.

Anónimo dijo...

hola, es parecido al español, bastante parecido jeje.

fgiucich dijo...

Paso a dejarle un abrazo.

PoYo ت dijo...

me fue facil entender ya que suena parecido al espanol.....
saludos desde mexico

cabe hacer mencion que he quedado sorprendido por este blog... uno se la pasa buscando paginas y paginas sin saber que queremos en verdad...

pero este blog es uno que nos deja un gran gusto de que siga en pie..

saludos abuela y pedrina se ve que es linda pero no tanto como usted.

visitare tantas veces pueda su blog... felicidades por sus premios!!!

que rica es la vida!!

Anónimo dijo...

bonitiña es usted, maría amelia

:-)

amor

Ana dijo...
Este comentario ha sido eliminado por el autor.
Ana dijo...

"Gran parte de las dificultades por las que atraviesa el mundo se debe a que los ignorantes están completamente seguros, y los inteligentes llenos de dudas."

Enhorabuena!!

Besos desde Vigo

Anónimo dijo...

Penedos, altos penedos
do Corpiño vixiante;
sodes, como o meu amor,
tristes, barudos e grandes.

¡Cantas veces, cantas veces
dende o curuto en que estades
sufríchedes impasibles
o furor dos temporales!

Nin os ventos que arrincaron
doridas queixas aos mares,
nin as furias medoñentas
das frecuentes tempestades,

de movervos unha vez,
penedos imperturbables,
de movervos unha vez
foron ata hoxe capaces;

que sodes, altos penedos
do Corpiño vixiante,
o mesmo que o meu amor,
tristes, barudos e grandes.

Anónimo dijo...

te recuerda algo esta poesia maria amelia?
es dedicda al CORPIÑO, escrita por tu pariente D.GONZALO LOPEZ ABENE

Unknown dijo...

Maria Amelia, guapa, guapisima, de mayor quiero ser como tu . Un beso y un abrazo desde Sabadell -barcelona-

Anónimo dijo...

Un placer lleerla en español o en gallego!
Cariños desde Argentina
Fabi

Celeste dijo...

Buenas Ciberabuela, si puede y no es mucho pedir, puede para una próxima entrada pasar el texto al español?, sería una buena forma de aprender su lengua, sería interesante.
Se entendió, más aun cuando la escuché, me terminaron de cerrar muchas palabras.
Le comento, mi pais- Argentina- limita con Brasil por lo que tengo el oido acostumbrado al portugues, le encuentro mucho parecido al gallego.
Sabe?, es la primera vez que me topo con un texto escrito en gallego, y que lo escucho hablar.
Me gusto mucho esta entrada, tenga ud un muy bonito fin de semana.
Besote.

Anónimo dijo...

Adorei a tua terra

Anónimo dijo...

... me esquecia :-)

Besos desde Lisboa

Unknown dijo...

Vengo a dejarle un saludo lleno de amor y respeto, mi señora.
Un gran abrazo desde Ecuador.

Anónimo dijo...

simplemente galiza é preciosa, e por sorte conseguimos recuperarnos dunha catastrofe coma esa.

un saudíño!

P! dijo...

Gostaría de poder ler seu blog em português, pois espanhol é o meu ponto fraco. Mais saiba que já tenho uma grande afeição pela senhora e pela sua força de vontade!
Muitos e mais muitos anos de vida!

Anónimo dijo...

Olá, sou brasileiro e tomei conhecimento do seu blog pelo portal uol, que contém o maior conteúdo da américa Latina, e do qual sou assinante. Achei muy rico e gracioso. É também inteligente.
Parabéns. Todos ganhamos com ele.

beijos

kronos dijo...

Maria Amelia
Me encanta su blog
Y solo puedo felicitarla por su tarea, desearla que siempre tenga tantos comentarios, y felicitarla porque dentro de apenas un mes cumplirá un año más (yo tambien nací un 23 de diciembre). La deseo mucha salud para poder seguir escribiendo en este blog, que seguro que alegra y ayuda a muchas personas con sus vivencias.

un beso desde León

unsueño,una vida dijo...

desde chile,un beso y esperando este por mucho mas escribiendo en su blog,realmente es una alegria saber que aun tiene fuerzas,y alegria ,digno de admiracion
lucy montt

Toupeira dijo...

Espero no volver a ver chapapote en el mar nunca más.
Muxia es muy bonito, como muchos pueblos de las rias gallegas.

Dalmáyra dijo...

linda!linda!linda!
=)

Anónimo dijo...

Hola María Amélia,
Escribi en mi blog sobre Usted, muchas gracias por su ejemplo de vida. Besos de una brasilena que vive en Alemania y pensa muchíssimo como Ud. Visite my blog: www.sandranalemanha.zip.net

Anónimo dijo...

Abu Maria Amelia que bonita es tu Muxia ,gracias por compartir esas fotos, un besote para la gran dama ,te quiere Maby.

Anónimo dijo...

¡Olá, soy brasileño, tengo 37 años y vine felicitarlo! ¡Un gran beso! No digo a español... Excuse un cierto error

Jayja para tí... dijo...

Oh, Gedc, 1ro. Chelis 2da. y yo para consolarme la # 33 la edad de Jesucritos, que les parece?

Gane?????

Jayja para tí... dijo...

Anda
bella
una
esmeralda
luz de Sol o Luna llena
amarte

mañana
idolo
amado

ABUELA MIA


Abue, que lindo es tu terrón
con ese pedazo de muro
para mí, igual a mi bello malecón habanero
Si Muxia e moi bonitilla
abue mia
e mia abue


Abuela, quieres que te diga? me muero de sueño, te llevo a mi cama
me acuesto en mi almohada
y pido al Señor
dale más
dale más
porque ella nos da a nostros
amor


Y si moxia e molto bonitina

I love you, abuela,

mario martinez dijo...

La verdAD ES Que es un desastre lo del xapapote.
Y si Muxia e spreciosa señora

Anónimo dijo...

Buenas!!

Soy una chica de 18 años, Mallorquina.

Esta mañana leyendo la revista PRONTO pude leer que tenías un famoso blog el cual había tenido mucho exito y que prestas ayuda a muchas personas.
Me llamó mucho la atención y ahora me he conectado y he querido pasarme por aquí.

No entiendo el gallego, por lo que apenas he podido entender lo que escribiste hoy.

Saludos!

Jayja para tí... dijo...

Poema # 4 de tu colección

ABUELA MIA

Anda
bella
una
esmeralda
luz de Sol o Luna llena
amarte

mañana
idolo
amado

ABUELA MIA


Abue, que lindo es tu terrón
con ese pedazo de muro
para mí, igual a mi bello malecón habanero
Si Muxia e moi bonitilla
abue mia
e mia abue


Abuela, quieres que te diga? me muero de sueño, te llevo a mi cama
me acuesto en mi almohada
y pido al Señor
dale más
dale más
porque ella nos da a nostros
amor


Y si moxia e molto bonitina

I love you, abuela,

Janett (Jayja)

Gerardo Donoso dijo...

Jayja...
Ganaste tu, porque tu tienes el don de los poemas al igual que quenxe... yo sólo paso a saludar y besuquear a maría Amelia..

Gerardo (gedc)
Chile

Jayja para tí... dijo...

Abuela-nieto:

Yo, os pregunto?, vos queréis que yo no trabaje, o que no duerma???

Abuela nieto, su Blog es muy hermoso y tal vez parece que nací en otra vida en esa Bella Muxia, bueno si mi abuela es de ahí, por qué no yo?, verdad?

Abuela-nieto, el homenaje de su trabajo es de los dos, ustedes lo saben verdad?

Y yo a la abuela la amo, al nieto lo respeto, respeto el tiempo usado para nosotros, respeto tanta dedicación de amor a una abuela hermosa!!!

Cuída nuestra abuela, ok?

mi poema #4 para ella, del poemario que estoy haciendo, y además muy mal escrito porque estaba muy dormida, sabes qué? quede dormida frente a la computer, jejeje!!

Bye,
tu nieta cubana en USA

Any dijo...

Con lagrimas en estoy escribieno que emoción tan grande oirte hablar en gallego, como lo hacián en mi casa, demostrando el amor a la tierra que fué lo que nos transmitieron a nosotros, que amamos a Corcubión sin conocerlo, escucharte fué un verdadero placer.
El chapapote fué uno de los peores desastres, en esos días mi hermana se fué a radicar a Coruña viajó el 21 de noviembre ya hizo 5 años. Que se repita otra grabación tan emotiva un bico inmenso desde Argentina a mi Ciberabuela Any

Anónimo dijo...

Vuelvo a firmaR!
Me encantaria tener una abuelita como usted!!
Es geniaL!
+muááááá!

El Navegante dijo...

Muxía é moi bonitiña...
Así es María Amelia, y como no me animo más que a falar lo portunhol,no em aventuraré más en el simpatiquisimo galego.
Pero no sólo MUxia é moi bonitiña.
Hay una dulce mujer, hermosa, con sus cabellos al viento, sentada observando el mar.
Su rostro parece disfrutar tanto el aroma de la sal y el idodo que lo baña con la brisa.
Sus sueños, se proyectan de tal forma que propducen lo que algunos autores y filósofos (me acabo de enterar) han daod en llamar "El Tiempo Circular".
Pues cuando se iban gestando, como una reina, ella contemplaba sus queridas aguas sentada como la reina que era, sobr euna roca /trono color oro.
Y a pesar del doloroso derrame, a pesar del tiempo transcurrido, lueogo de leer tus reflexiones (y te tuteo con el mayor de mis respetos)no me cuesta muhco trabajo verte allí ,aún sentada viviendo con el amor por tu terruño tan bello por cierto,ésos instantes que ya ves, aún perduran, pues te veo en tu trono, y puedo decirte, enga apa, que el tiempo no existe con una Reina con un esopíritu como el tuyo, y saudades tan hermosas.
Me enorgullezco, gracias a Lully de Colombia, que nos ha hecho conocerte a quienes no habíamso llegaod aún a tu reino, de estar aquí, de anclar mi modesto baroc frente a tus costa, para contemplarte como la maja de siempre.
Será otro Honor aún más grande, si no te molesta que ya mismo, luego de enviarte mi cariño y admiración, te linqueee entre los más destacado de los blogs que disfruto de España, nuestra madre patria.
Un beso sobre tu mano derecha, no como súbdito, sino como caballero a la antigua.
Fernando, el Navegante de mares, rios y sueños . . . .

Dori dijo...

yo estoy casada con un galleguiño y nació en Villagarcia de Arousa. Yo soy del puerto de Cartgena ,él, marino,vino destinado a esta tierra tan diferente de la tuya. Aqui, el sol ,lo ilumina todo,ylas paisanas y paisanos, el viento de Levante y el levechico nos morenea la cara ,la tierra y su luz es Impresionista levantina Huele a mar y..el agua no viene del cielo

Anónimo dijo...

Que lindas fotos, asi que ese es el lugar donde vives?, muy lindo, aunque el texto es muy parecido al español, aunque diria una mezcla entre español-portugues o algo asi hay cosas que no logro entender, espero que los proximos sean en español haha.
saludos
David!

Dori dijo...

yo estoy casada con un galleguiño y nació en Villagarcia de Arousa. Yo soy del puerto de Cartgena ,él, marino,vino destinado a esta tierra tan diferente de la tuya. Aqui, el sol ,lo ilumina todo,ylas paisanas y paisanos, el viento de Levante y el levechico nos morenea la cara ,la tierra y su luz es Impresionista levantina Huele a mar y..el agua no viene del cielo

Anónimo dijo...

hola maria amelia...lastima que no entienda el gallego...pero me parece que tienes un bloc estupendisimo...yo me llamo noA,tengo 26 años y trabajo en servicios saciales, mas concretamente en una residencia para personas de la tercera edad...y me encanta mi trabajo..creo que las personas mayores teneis un don para mostrar la vida de una forma tremendamente espectacular..aprendo todos los dias de vosotros, cada dia me levanto sabiendo que un dia mas tengo mil cosas por aprender, mil cosas por conocer...y todo gracias a vuestras voces, a vuestro espiritu....GRACIAS DE VERDAD...

POR CIERTO...ENHORABUENA POR ESE PREMIO...ENHORABUENA POR HABER NADICIDO EN UN LUGAR TAN PRECIOSO COMO MUXIA...BESINES DESDE MENORCA.

Anónimo dijo...

hola maria amelia vinche na television e impresionoume, nunca millor dito que os galegos estan en todas partes.

vouche dar toda a razon co que pasou, eu tamen fun de voluntaria, iso foi terrible era unha pena impresionable; a dia de oxe ainda me doe o corason cando o recordo.

bueno voume ir despedindo que quedei cuns amigos moitos bicos e segue igual de guapa, que saes muy ben na television.

paula A coruña

Ceceda dijo...

soy una asturiana que vive al lado del mar y comparto su tristeza ante el desastre del chapapote, amo el olor del salitre, la neblina, les oles que rompen contra los acantilados y el sabor que te queda en la piel cuando paseas por la arena recogiendo conchas y piedrines.
Felicidades por la guapísima Valeria, tengo tres hijas y cuando veo un bebé no puedo dejar de recordar aquellos tiernos años. Un beso Sol

Andrea dijo...

Con todo el resperto que se merece, la felicito, María Amelia!!!

Usted me hizo pensar de que en esta vida se pueden llegar a hacer muchas cosas maravillosas y que a mis 22 años puedo hacer maravillas en este mundo.

Saludos desde Chile!

=)

Jayja para tí... dijo...

Nieto Gedc, de nuestra abuela, no me hagas eso!!! No me des el premio que no merezco, ganastes tu, porque fuistes el #1 en escribirle a nuestra abuela!!!, y yo aunque la quiero también me dedique primero a mis cosas, claro mis cosas de familia, pero te diré, no sé si los poemas de Quenxe son de él, porque conozco muy poco aún de él, pero si puedo decirte, cierto que Dios me dio ese regalo, em dio dolores y sufrimientos y cargas que llevoa cuestas, como todos nosotros, unas más unas menos, pero em dio ese regalo, si, y me dio el poder sentir emoción hasta por una piedra, fea y sin brillo, pero no porque yo tenga esta cosa tan mia, tan mia, que me ha hecho sentirme rica sins erlo, millonaria sin serlo, importante sin serlo, feliz con la felicidad y triste con la tristeza, debes darme el lugar que es tuyo, al César lo que es del César y usted, llegó rápido y primero a este comentario, cosa muy muy difícil, así que espera a que algún día yo llegue de primera y ahí, nos empatamos, te parece?

Cuidese usted mucho, la nieta Chelis y por supuesto, el neito QUENXE,


bye, with love

Jayja

Jayja para tí... dijo...

Nieto Gedc, de nuestra abuela, no me hagas eso!!! No me des el premio que no merezco, ganastes tu, porque fuistes el #1 en escribirle a nuestra abuela!!!, y yo aunque la quiero también me dedique primero a mis cosas, claro mis cosas de familia, pero te diré, no sé si los poemas de Quenxe son de él, porque conozco muy poco aún de él, pero si puedo decirte, cierto que Dios me dio ese regalo, em dio dolores y sufrimientos y cargas que llevoa cuestas, como todos nosotros, unas más unas menos, pero em dio ese regalo, si, y me dio el poder sentir emoción hasta por una piedra, fea y sin brillo, pero no porque yo tenga esta cosa tan mia, tan mia, que me ha hecho sentirme rica sins erlo, millonaria sin serlo, importante sin serlo, feliz con la felicidad y triste con la tristeza, debes darme el lugar que es tuyo, al César lo que es del César y usted, llegó rápido y primero a este comentario, cosa muy muy difícil, así que espera a que algún día yo llegue de primera y ahí, nos empatamos, te parece?

Cuidese usted mucho, la nieta Chelis y por supuesto, el neito QUENXE,


bye, with love

Jayja

chüpetina dijo...

merece la pena el esfuerzo de leerte en galego.

biquiños babosos!!! :D

Eduardo Pinheiro dijo...

Muxia é mesmo muito bonita. Como as origens da María Amelia são da galiza, escrevo em português porque certamente me compreende. Muitos parabéns pela sua vitalidade. Hoje lembrei-me de si porque estive no aniversário da minha avó. Fez 85 anos. É uma boa idade, mas nada comparado com a idade preciosa da María Amelia, mas para lá caminha. A minha tia também tem um blog sobre histórias do passado dela no Portugal profundo.

Hoje apresentei-lhe o seu blog e ela admirou-a imenso. Como as grande mulheres de devem conhecer, convido-a a visitar o blogue dela http://velhossaoostrapos.wordpress.com

Um grande beijo de um fã português

Nuno

Anónimo dijo...

Hola María Amelia:
Pues si, la verdad que fue un gran desastre lo del Chapapote y que gente tan extraordinaria la que estuvo ahí dando su trabajo y apoyo, se merecen todos los homenajes que les hagan. Yo también me uno para aportar mi gratitud por esa labor tan encomiable. Gracias por ser tan generosos.
Para María Ameli un beso muy grande de Marian, Agur.

Anónimo dijo...

Felicidades, Maria Amelia.Levanta la moral ver una persona como usted llena de vida y de ilusion.Adelante!.Es un ejemplo a seguir.

Anónimo dijo...

Eres exquisita Maria Amelia, unha galega adorable e entrañable tan arraigada a súa terra como para facer unha homaxe tan sinxela y tan chea da túa afectividade como a que lles acabas de brindar a tódalas xentes que de fora do noso pais, viñeron a botarnos unha man con ese desastre. Eu tamén chorei Mª Amelia, porque tamén son galega, e o dono do meu corazón non é galego, pero sumouse a miña tristura e sufrio conmmigo.

Dende aqui e co teu permiso unímosnos ao teu sentir.

Queremos aproveitar tamén para felicitarche por ese novo premio ao millor blog, que tan merecidamente doaron en Alemania.

Un abrazo enorme Maria Amelia, es un exemplo a seguir.

Jayja para tí... dijo...

Hi!, Quenxe, es usted gallego? No sabía que era otra forma de hablar y de escribir, pensé siempre que era sólo arrastrando y agudizando la Z, de todas formas para mí es fácil leerlo pues leo muy bien el italiano y creo que estas lenguas se parecen todas, os diré, gracias a Maria Amelia quisiera hacerme española, para poder sentir más mía su tierra, le he dicho a mi madre que haga gestiones respecto a mi bisabuelo su abuelo que era español, si algún día lo logró, haré una fiesta, dodne claro Maria Amelia será la persona más especial!,

Saludos,


Jayja

Jayja para tí... dijo...

Para Chelistamara:

Hola, que bonito que usted conoce a Muxia y a su Reyna!

La felicito por eso, bueno espero poder cumplir algún día lo que puse en mi poesía...caminaré por las calles de Muxia sosteniendo del brazo a nuetsra abuela para ayudarla a caminar...

Jayja

Jayja para tí... dijo...

QUENXE, Gedc y Chelistamara y miles, miles de nietos:

Escribieron al Presidente pidiendo lo que le llaman allí Banda Ancha para la conección de internet, y los mejores equipos para ella?
SI? Bueno, volvamos a escribir, hasta que la abuela nos diga que todo esta arreglado ya!!!

Gracias
cariños,
JAyJa

Zyanya dijo...

Doña María Amelia, apenas hoy me enteré de la existencia de su blog y definitivamente quedé enamorada de él. Amo su pasión por la vida y la manera tan amable y sencilla en la que expone sus puntos de vista y trata a todos sus lectores.

¿La puedo adoptar también como mi abuela?

Un abrazote de oso meloso desde México!

Anónimo dijo...

I wanted you to know that we have added your blog to our own blog site.
http://best.momblogs.ever.com and you are our Noteworthy Blogger of the Week!

I was amazed to hear of your huge readership and how wonderful to be able to get to know you from your blog.

Keep on blogging, and thank you for sharing yourself with the world.

Much Success To You!
Tammy Dickinson
Best Mom Blogs Ever on Squidoo

prince dijo...

Hola,

me siento muy feliz por saber que una persona con sus 95 años se encante por la internet y su tecnologia.

Desde Coruña lo felicito por su gana de apreender y, porque no, por su juventud y estado de espirito joven por asi decir...

Perdon por mi español un tanto "rarito" pues soy Brasileño...

Anónimo dijo...

Mucho gracias, Maria Amelia para su blog.

-Jauretsi en Chicago, USA

Anónimo dijo...

Ola!!! encantada de conocerte a traves de tu blog, y con esperanza de llegar a su edad y asi de guapa!!! jejeje
Galicia é diferente, o seu olor, as paisaxes, o mar, os montes.... é o paraiso onde quero vivir.E despois da catastrofe do maldito Prestige o os incendios do vran pasado, caeron lagrimas por ver a nosa terra chorar, pero polo menos valeunos para aprender a querela e moitas gracias os voluntarios por botarnos unha man (por non dicir as duas:) )
María Amelia sintome orgullosa de seren galega coma a ti. Moitos bicos e bos dias!!

Anónimo dijo...

(Carmen, cantabra en Holanda))))
Holaaaaaaa!!!!!!!!!!!! Siento haber tardado tanto en escribir, pero llegue de la tierruca, y no tenia Internet....lo que se echa de menos! No podia hablar con mi familia ni leer a Maria Amelia, hasta hoy!!! Aunque me he desbordado con el monton de nuevos comentarios, madre mia, eso son admiradores! Contar, que me acuerdo como si fuera ayer, del desastre del Prestige, acababa de conocer al que hoy es mi maridin, espero, que como dice Chelis, esas playas recobren su color dorado, y vuelva a ser todo como antes, aunque yo tambien estuve este verano, y la costa, me parecio preciosa....Y cambiando de tema, que linda Valeria....a ver si me animo yo a traer un mozuco/a a este mundo.Nada mas, que tengo cosucas que hacer, que gracias Chelis por echarme de menos, que maja eres! Y tenias razon, llegue hace una semana, pero al estar sin conexion.....todo fue de maravilla alli, pero no pasa nada, el dia 20 volvemos a pasar la Navidad, hasta despues de Reyes! Yupiiii! Otra cosa que contaros, cuando volvia hubo turbulencias, y me puse mal....llore, asi que vine con las azafatas, y pase 15 minutos en la cabina de los pilotos, que pasada!!!! Bueno que me enrollo....y no paro, besitos Maria Amelia, seguire leyendola, por supuesto, a Chelis.....y todos los demas!

Aderio dijo...

HOLA BUENOS DIAS! SOY UN CHICO DE 17 AÑOS DE BARCELONA. TENGO QUE HACER UN TRABAJAO DE INVESTIGACION "TREBALL DE RECERCA" SOLO SE HACE EN CATALUÑA Y LA NOTA CUENTA PARA SELECTIVIDAD, Y BIEN, MI TRABAJO TRATA SOBRE LA GUERRA CIVIL, A MI ME GUSTARIA MUCHO PODER HACERLE LA ENCUESTA A USTED! SI ACEPTA SOLO TIENE QUE POSTEARME! O SI TIENE MESENGER, O CORREO! ACEPTE O NO. MUCHAS GRACIAS!


=)

chelistamara dijo...

Carmen, ¡bienvenida!. Te echabamos de menos. Me alegro de que te lo hayas pasado bien en tu tierruca y además el día 20 volverás ¡no falta nada!
Y cuando te animes con el "mozuco/a" aquí tienes tropecientos mil padrinos y madrinas ¿vale?.
Yo trabajé en Aviaco y una vez me vine en la cabina pero no me quedaron ganas de volver. Fue tan impresionante la tormenta que pasamos!... y una cosa es verla desde la ventanita del pasaje y otra cosa es verla ahí, en panorámica... al piloto le dieron ordenes de no aterrizar en Coruña pero él se empeñaba en decir que la cosa no era para tanto... y yo le decía "acuerdate que hace muchos años un avión se estrelló en Coruña a causa de la niebla y al piloto le habían dicho que se fuese a aterrizar a Santiago, pero él no había hecho caso y se murieron todos"... pero no me hizo ni caso... Me tuve que ir a donde estaba el pasaje y allí me acurruqué. Y había unos cuantos señores que venían de Argentina y decian todos: "Me cago en la mar que no nos pasó nada de Argentina a Madrid y aquí, de Madrid a Coruña, nos vamos a morir todos. Aparte de esto, cuando subimos al avión me dice la azafata: "llevamos una señora paralítica, una silla de ruedas y unas piernas ortopédicas" y yo le contesté: ¿pero es que vamos a Lourdes?. Fue un viaje horroroso, no lo quiero recordar, le cogí verdadero pánico al avión... tanto, tanto... que no he vuelto a subir, ni creo que lo haga. Ya ves, lo que fue una grata experiencia para tí, para mi fue un caos horroroso.
Venga, María Amelia, muchos besiños. No te enfades, hoy le escribí más a Carmen de Holanda por que hacía tiempo que no la leía por aquí y me alegré mucho hoy cuando apareció. Besos Gedc, Jayja, Baterflai, Chupetina, Amadeo, Quenxe, Maby, etc. etc. Besos a todos. CHELIS

Anónimo dijo...

ayudame a promocionar mi blog bmgranollers.blogspot.com

axelgreen dijo...

Hola también me costó entender al principio pero ya leyendo leyendo he ido entendiendo...

El mundo ha cambiado tanto desde que fuí un niño...tengo solo 30 años...aún así he visto cambiar muchas cosas en la tierra, creo que si la miramos desde el espacio, asi como vemos la luna...le hemos cambiado la cara a la tierra entera...con ciudades y cultivos y represas hidroeléctricas...imagino esas piedras limpias como estaban hace años atrás...asi está toda la tierra cambiando de color...

Me gustaría haber conocido la tierra del año 1900, una tierra sana como la recibieron mis abuelos...como la recibiste tu y las personas de tu generación...

Un abrazo fuerte desde chile...

Anónimo dijo...

Entrá, opiná, lee en: www.losojosblindados.blogspot.com

Gracias.

Anónimo dijo...

(Carmen, cantabruca en Holanda)
Chelis!!!!!!! No me tienes que contar esas cosas!!!!! Ains!!! Mi vida me la voy a pasar entre aviones!!!! Y los tengo miedo, pero es la forma mas rapida y barata de ver a los mios......! Pero Madre mia, que miedo tuviste que pasar en ese vuelo!!! Yo lo que hago, es meter la cabeza entre las rodillas y taparme los oidos.....que gorda la mia!!! La verdad es que las azafatas y pilotos fueron muy majos, y me dieron tanto palique que al final ni me entere.....tengo que ser mas fuerte!!! Bueno, un besin, que esto es el blog de nuestra abuela, y yo aqui hablando de mis andanzas....aqui seguiremos leyendola Maria Amelia, besucos a las dos!

Anónimo dijo...

Hola, debe ser la tercera vez que comento en este mismo post jaja, pasen por mi blog! estan todos invitados!
Gracias!
Saludos desde Argentina.

Assumpta dijo...

Hola Maria Amelia,

Soy catalana, así que sabiendo catalán y castellano no me ha costado demasiado entenderte en tu bonita lengua gallega.

Es un placer leer la dulzura con la que escribes.

Una gran desgracia la del Prestige y el desastre ecológico que conllevó y un hermoso gesto el homenajear a los voluntarios.

Un abrazo muy fuerte!!!

Anónimo dijo...

NUEVO VIDEO EN YOUTUBE...

COPIA Y PEGA:

http://es.youtube.com/watch?v=9Eo2qj3BPmI

PASALO!!

Anónimo dijo...

que bonita es esta tierra

Clara dijo...

Bueno pues me ha costado pero algo entendi gracias por estar ahi besos muchos y siga asi muchos años mas

Anónimo dijo...

Hola abuela:
Muxia es realmente preciosa, cuando sea mayor y tenga dinero quiero ir a verte.
Es una pena ver que el mundo va a peor y casi no podemos hacer nada para evitarlo.
Ojalá las piedras recuperen algún día su color original.
Las piedras y el alma de las personas.
No sé gallego pero se entiende muy bien.

Besos a ti y a tu nieto.

Anónimo dijo...

Maria Amelia querida:
Que morriña...lonxe, lonxe dá patria... Para vostede que me humedeceu a alma, un texto da nosa máis soada poetisa...
Doce galleguiños aires,
quitadoriños de penas,
encantadores das augas,
amantes das arboredas,
música das verdes canas
do millo das nosas veigas,
alegres compañeiriños,
run-run de tódalas festas,
levaime nas vosas alas
como unha folliña seca.
Non permitas que aquí morra,
airiños da miña terra,
que aínda penso que de morta
hei de sospirar por ela.
Aínda penso, airiños aires,
que dimpois que morta sea,
e aló polo camposanto
donde enterrada me teñan,
pasés na calada noite
ruxindo antre a folla seca
ou murmuxando medrosos
antre as brancas calaveras...
índa dimpois de mortiña,
airiños da miña terra,
heivos de berrar: "¡Airiños,
airiños, levaime a ela!"
Cuidese moito Maria Amelia, compañeira, a nosa poetisa en prosa...
Mándolle o noso foro de debate http://xuntosasantiago.foro.st (Centro cultural galego dá Roca do Valès). Bicos. Balbina

Jordi D. dijo...

Los voluntarios también os estamos agradecidos por todas las muestras de afecto que recibimos en vuestra tierra. Tenemos morriña de volver a Muxía; lo haremos pronto porque sí que es preciosa.
Biquiños abuelita linda. Molts de petonets ( muchos besitos)

Anónimo dijo...

Hola señora
soc de cocentaina de la provincia de Alicante.
Soc Claudia

Anónimo dijo...

Yo voy casi todos los años porque mis padres son de Santa Comba y me encanta toda la zona. Un saludo desde Madrid.

Manuel Sobrino Senra dijo...

Hola!!

Acabo de ver por primeira vez o seu blog. A verdade, e que xa escoitara falar moito de vostede na televisión, e nos demais medios. Pareceme unha muller exemplar, exemplo para moitos mozos (coma min, que teño 21 anos). A verdade a que non me deu tempo a leer nada máis que algún dos artículos que escribe neste blog... E tan grande!!! jeje. Fareino con calma estes dias. Gustoume moito este do "Prestige". Como verá, e evidente, eu son galego. Vivo en A Guarda (Pontevedra). Estoy moi sensibilizado con tema da marea negra, que xa cumpre 5 anos. Emocionárome moito as suas palabras.
Tiven a oportunidade de visitar Muxia, cando tiña 16 anos, mais ou menos, o 22 de Xaneiro de 2003, con motivo da Cadea Humana, organizada pola Plataforma Nunca Mais.
E fruto desa pasión polo tema "Prestige", e polo pobo de Muxía (quedei encantado cas suas paisaxes e a sua xente, e ca labor dos voluntarios) naceu o blog que estou realizando. Gustariame moito que si poidera, votáralle unha ollada. Trata sobre a Traxedia daqueles días. E ten videos, documentais, artículos bastante bos, música, e outras cousas. E moi emocionante.
E moi bonito saber que xente coma vostede ten tanta sensibilidade e cariño polo seu pobo, e a sua natureza. Emocionoume moito escoitala falar sobre o tema.
Tanto, que gustariame moito ter esa audición no meu blog.
¿podría por esa audición tua, co seu permiso, no meu blog? Quedaría moi ben. Iso si, poñería que é da sua autoría, e daríalle publicidade o seu blog. E mais, xa pusen un enlace do seu blog, o meu.

O malo e que non sei como se poñen as audicions... iso e o malo...

Se quere votarlle unha ollada o meu blog, pode velo en:

www.lacoctelera.com/nuncamais

Moitísimas gracias!! E que cumpra moitos maís!!!!!

Anónimo dijo...

Saludos desde México, hace 7 años conocí por primera vez Muxia, lamentablemente no fue por una visita turistica, nunca olvidare la cara de todos los que fueron afectados y la destrucción de aquella cosata y ese olor a chapapote por esta tragedia llamada prestige, pero tampoco olvidare a mis amigos , aquellos voluntarios que nos topamos por una causa común , que dormimos en el polideportivo, que pasamos reyes juntos, y sobre todo que día a día nuestra unica meta era recolectar lo mas que podiamos de petroleo, he visto fotos de ahora, nada que ver con aquella marea negra, eso nunca se olvida,solo me queda por decir NUNCA MAIS, y que muxia siga recuperando esa belleza de la que todo mundo hemos oido hablar!!
Manuel

Anónimo dijo...

Попробуем так, спасибо!