jueves, 28 de febrero de 2008

Zapatero

María Amelia por teléfono - 29/02/08-14:00

Hola...

Si estas aquí te da un desmayo del homenaje que me hicieron.

Tú ya lo sabías, pues yo quedé pasmada, que quedé sin voz, porque yo lo que menos creí es .... Yo creí que me hablaría en el mitín, pero él quiso hacer una cosa aparte para mí. Que era socialista y demás.

¡¡¡Estoy invitada a ir a la Moncloa!!!. El me invitó a ir a la Moncloa. Cuando te cuente quedas pasmado. Me senté en la mesa, me sentó en su lado, más de 20 alcaldes alrededor mirando todo, policías, todo eso... Fuimos a un sitio, para que no me viera el público, que quería hablar en privado. Y me invitó a la Moncloa.

Y después estaba hablando en el mitin y... yo estaba algo lejos, pero me levantaba la mano y me hacía así, saludando. Todo el mundo pasmado.

Y después cuando salió, iba dando besos a la gente, pero me vió, me abrazó y me dice:

- Lo de la Moncloa va en serio. Usted va a estar en la Moncloa.

¿Me oyes?. Pues todo esto lo preparó Chelis, y ¿a qué no sabes?. El que también organizó fue el de Boiro, que era el jefe. El de Boiro que es mi bloguero. Me presentó a la niña y a la mujer. Y el es guapísimo. Y la mujer. ¡¡¡Ay, que matrimonio más agradable!!!.

Pero simpatiquísimo. Yo quedé impresionada porque yo no sabía que me iba a hablar. Y claro, cuando llegó hasta mí, palidísima.

Primero vino la policia, alcaldes, en esas habitaciones...también vino a saludarme el Presidente Touriño, estuve tambien con él.


Pero cuando vino él se apartaron todos y nos dejaron a los dos sentados en unas sillas.

Y él aún seguía, pero vino uno y le dijo:

-Ya vino retrasado, señor Presidente, y abajo y tal, que ya está todo lleno.

Que no podía seguir. Y él dijo, espere, espere....Y después cuando dijo: "Le invito a la Moncloa.". Y al marchar, pues también, a la Moncloa, a la Moncloa...

Pero simpatiquísimo. Me acarició las manos, cariñosísimo conmigo, de tú a tú, vamos... que quedé admirada.


MA - Esto fué un premio.
ZP - Nada, yo no valgo nada, y tal...
MA - Mire, lo que usted no debe hacer es debates, que a mi me enfermó usted...
ZP - Ahora ya me estoy cansando y les doy caña...

Ja, Ja, Ja, reímos los dos


María Amelia en otra versión 29/02/08 - 17:40

Queridos blogueros:

Estoy en casa de mis sobrinas, comí con ellas y ahora una de ellas se ofrecio a teclearme para contaros que fui ayer al mitin que ha dado el presidente Jose Luis Rodriguez Zapatero.

Cual sería mi sorpresa que me sentaron en las sillas de las familias socialistas y yo con todos los jefes y alcaldes de todas las provincias gallegas. Cuando estaba sentada en la silla para oir al presidente me llegó un señor y me dijo si podia acompañarlo a un salón arriba, que iba a tener una sorpresa. Y cual sería la casualidad que ese señor era bloguero mío, que ya se había comunicado conmigo anteriormente. Y fuí, acompañada por Chelis.

Llegamos arriba y nos recibió una reportera y empezó a sacarme fotos. Entonces le pregunté porque me hacia tantas fotografías, me contesto que era la fotografa del Sr Presidente. Entonces yo me asusté y le dije que yo no era quien para estar allí y que debía ser una equivocación y ella me contestó:
- No se mueva señora, que la va a visitar el Presidente.

Entonces yo me di cuenta que Chelis ya sabía con antelacion que iba a tener esa entrevista con el Presidente. La miré y le dije.
- Chelis esto todo lo organizaste tú.
Y ella me contestó:
- Tú lo merecías y a todos los que le hablé les agrado la idea y que le hicieron con mucho gusto porque tú lo merecías.


El Presidente llegó, se sento a mi lado y estuvimos de conversación. Yo lo felicité por su valentía, por su comportamiento y su dulzura y su manera de gobernar, porque esta fue una legislatura muy difícil ya que la oposición fue un impedimento, criticándolo con el fin de que usted no pudiese gobernar tranquilo.


Fue encantador, las masas lo quieren por su transparencia y su manera de comunicarse con el ciudadano. Me hubiera gustado hablarle más, pero la emoción era tan fuerte que me quedé sin palabras.

Para mi es orgullo que tuviera esa delicadeza conmigo. Me regaló una insignia de plata del Partido que pienso llevarlo siempre con orgullo.

Tambien he estado con Touriño, muy cariñoso, me gustó mucho su discurso, y también el Alcalde Losada y el Sr Ministro de Cultura.

Cuando terminó el mitin se acercaron varios personas a saludarme, entre ellos el Alcalde de Lugo, Sr Orozco, que me habla en el blog. Al resto no los retengo porque debido a mi emoción no los recuerdo.

Al salir me comentaron que estaba el Alcalde de Muxia, pero yo veo muy mal y tienen que estar muy cerca de mí para que los reconozca. Además había mucha gente y sentí muchísimo no abrazar a los muxianes.

Quizás quedaron fora, así que aunque no los pude ver les mando muchos bicos.


http://www.psdeg-psoe.org/noticia.php?idnoticia=2955


Tenía claro que no me iba a fallar nunca (por Chelis Tamara)

No sé cómo empezar...tengo un tremendo nudo en la garganta. Me gustaría tener esa facilidad que tiene Jayja para la poesía... pero no la tengo y lo siento tremendamente porque ayer TODO FUE POESIA. Me da lo mismo que los anónimos me llamen "cursi" o lo que les dé la gana... ¡no me importa nada!. EL MOMENTO QUE HEMOS VIVIDO AYER SE LO DESEO DE CORAZON A TODO EL MUNDO.
Sabéis que no quiero contar mucho, quiero que lo cuente ella, el día de ayer se lo dediqué a ella. En mi partido, el PSOE, me concedieron todo lo que les había pedido para María Amelia pero es que además ME SORPRENDIERON GRATAMENTE. Sólo voy a contar un detalle y los demás me los callaré y esperaré a que los cuente ella, María Amelia, aunque me cuesta, ¡que lo sepáis! muchísimo trabajo callarme.
Veréis: Cuando llegamos al mitin, antes de entrar, pregunté por BLAS (BLAS merece un comentario aparte y se lo dedicaré). Blas nos sentó, en una continuación de la primera fila, nuestro nombres ya estaban escritos en las sillas. Se empezó a llenar de gente (mucha tuvo que quedarse fuera y lo siento de verdad por ellos). Y cuando ya estaba lleno... Blas viene a buscarnos y nos dice que lo acompañemos. Subimos al piso de arriba las dos. Nos llevaron a una salita y allí nos sentamos y nos dijeron que esperásemos. Entran dos chicas, una era la fotógrafo del PSOE. María Amelia pregunta ¿y qué hacemos aquí, qué estamos esperando? y una de las chicas le dice: no se preocupe que acaba de llegar Zapatero y María Amelia se levanta y dice: "Ah... pues yo me voy de aquí que lo quiero ver". Y le dice la otra chica: no se preocupe... que él va a subir hasta aquí a saludarla (éstas dos chicas no sabían que todo era una sorpresa y que María Amelia no sabía nada). Os juro que en ese momento pensé que me había pasado un poco con la sorpresa porque Amelia se puso muy nerviosa... mucho... y me preocupé. Entró Emilio Pérez Touriño para saludarla y tranquilizarla. Todos: las dos chicas y todos los demás la trataron con una exquisita ternura. Y cuando ya estaba más relajada me empezó a reñir a mi (reñir cariñosamente) y entra Zapatero ¡se levantó "escopetada"!. Se sentaron , estuvieron charlando como unos diez o quince minutos, se abrazaron... se besaron... se rieron... Y ya bajamos hacia el mitin, nos sentamos y a los dos minutos entra Zapatero: la volvió a besar (eso es lo que habéis visto algunos en la tele) y al salir otros dos besos... y más...

Lo he contado de una forma muy escueta. Quiero que lo cuente ella. Era su día y quiero que sea ella quien lo cuente.

Pero yo lo disfruté con ella y me sentí enormemente orgullosa de estar a su lado.

Un besazo Amelia y gracias por compartir ese día conmigo, que tampoco yo lo olvidaré nunca.
No os puedo contar más, perdonarme. Besazos a todos los que han escrito en este post ¡me habéis hecho llorar como una idiota!. Y ahora que me critiquen todos los anónimos que quieran... tengo tan buenas vibraciones en mi cabeza ¡que no me importa nada!. Mua, mua, que os quiero a todos pero mi María Amelia... es algo especial.

Ya estoy más tranquila y ahora quiero aprovechar para darle las gracias a mucha gente. Empezando por BLAS: cuando lo llamé a Santiago, al PSOE, para pedirle que me consiguiese un buen asiento para María Amelia, no me puso ninguna pena. Me dijo que se sentaría en la primera fila. Pero yo quería más: quería que nuestro PRESIDENTE, el Sr. Rodríguez Zapatero, se parase a hablar con ella, que le trajese un pin del PSOE de plata de regalo, que la abrazase (era una de las ilusiones de ella, conocerlo y hablarle). Blas me contestó que los actos venían organizados de Madrid y que él de entrada no podía hacer más cosas. Le pregunté ¿puedo llamar yo a Madrid y pedirlo? y me contestó que si.

Llamé a Madrid, hablé con varias personas, les expuse lo que yo quería, tomaron nota de mi teléfono y me dijeron que me llamarían. A los diez minutos me llamaron y me dijeron: TODO CONCEDIDO, SE LO MERECE. Y ayer la sorprendida fui yo, yo pensaba que Zapatero la saludaría al pasar, la abrazaría, hablaría con ella. Pero la cosa fue mucho mejor, me imagino que BLAS TAMBIÉN HA TENIDO ALGO QUE VER CON ESTO. Lo que pasó es que nos llevaron a una salita y allí el Presidente pudo hablar con ella tranquilamente, no sé exactamente si fueron diez, quince o veinte minutos (yo estaba tan nerviosa como María Amelia), pero allí estuvieron los dos dialogando y riéndose. Daba gusto verlos. Y después, antes de empezar el mitin volvió a abrazarla y al terminar la abrazó otra vez, la besó y acercándose a su oído le dijo: ¡acuérdese de que tiene que venir a la Moncloa, la espero allí". Ya la había invitado arriba, en la salita, incluso le había dicho al Alcalde de Coruña que la tenía que llevar a la Moncloa. Lo demás lo irá contando María Amelia.
Yo sólo quiero darle las gracias a BLAS por la atención que tuvo con María Amelia y darle también las gracias a mis compañeros del PSOE de Madrid.
Y a mi PRESIDENTE ¿QUÉ LE PUEDO DECIR?. QUE MUCHAS GRACIAS POR SU SENSIBILIDAD, POR SU TERNURA, POR SER TAN CORRECTO, POR SU EDUCACION Y POR HACER TAN FELIZ A MARIA AMELIA Y POR MUCHAS OTRAS COSAS. Y MUCHA SUERTE Y QUE GANEMOS ¡LO DESEO DE CORAZON!
Besazos a todos. Ya he visto que están las fotos que yo hice aquí en el blog. Es un buen recuerdo para toda mi vida. Mua, mua a todos.

El nieto sabía la sorpresa que le esperaba pero no le contó nada a ella. Gracias nieto. También lo sabían algunos blogueros: GEDC, CARMEN DE HOLANDA, JAYJA Y LOLITA. Me animaron mucho para que todo saliese bien y fueron tan prudentes como su nieto: no le dijeron nada a Amelia. Pero yo sé que todos deseaban esa gran sorpresa y también sé que les costó mucho trabajo mantenerlo en secreto. Muchas gracias a todos.

Y como no, muchísimas gracias a FERNANDO CRESPO, del PSOE, en la calle Ferraz de Madrid, gracias a INMA, también del PSOE, calle Ferraz, gracias muchas a los coordinadores de los actos de la Campaña: JUAN MANUEL ACEÑA y LUIS MIGUEL DE PABLOS. Y gracias también a la SECRETARIA de NUESTRO PRESIDENTE, El Sr. RODRIGUEZ ZAPATERO, que también hablé con ella. A todos MUCHISIMAS GRACIAS Y MI ETERNO AGRADECIMIENTO.

Pero nada de esto hubiese sido posible sin la complicidad de MI QUERIDO PRESIDENTE DEL GOBIERNO, SR. RODRIGUEZ ZAPATERO. MUCHAS GRACIAS, SR. PRESIDENTE, ME HA TOCADO USTED EL ALMA, PERO TAMBIEN ES CIERTO QUE YO TENIA CLARO QUE USTED NO ME IBA A FALLAR NUNCA.
Y esto fue todo. Pero en otra ocasión comentaré lo que M. Amelia disfrutó en el mitin. ¡Hasta le pareció cortísimo! y no miente cuando dice que el Presidente, desde la tarima, le hacía un gesto levantando el dedo gordo como diciéndole ¡TODO VA BIEN!.
Y MUCHISIMAS GRACIAS a MARIA AMELIA POR DEJARME COMPARTIR ESE DIA CON ELLA. NO LO OLVIDARE NUNCA.

Besazos a todos. CHELIS

P.D.- Ah... y se me olvidó deciros que no paré de darle besos y achuchones: dos besos de Gedc, bien gordos, con sus correspondientes achuchones, otros dos de Carmen de Holanda, otros dos de Jayja y otros dos de Lolita. Cumplí todos los encargos.

María Amelia y Zapatero (por Blas García)

Anécdotas nesta campaña levamos xa unhas cantas, as cales espero contarvos noutra ocasión; pero sen dúbida desta campaña teño dous momentos moi especias. O primeiro é o día que coñecín en persoa a Maria Amelia, foi no mitin de A Coruña con Zapatero, e podo asegurarmen que vivín un dos días máis felices desde que traballo no PSdeG-PSOE. Días antes do mitin de Riazor Nacho e Chelis de Pontedeume chamáronme por teléfono para ver a posibilidade de que a avoa blogueira puidese coñecer ao presidente do Goberno, e a min ese encontro resultábame do máis bonito e entrañable, pero non vos nego tamén que me parecía extremadamente complicado, non porque Zapatero non quixese estar con ela, senón polas medidadas de seguridade que o rodean e polo entorno do presidente que de entrada sempre suelen poñer dificultades. Ese mesmo día púxenme en contacto coa xente de actos públicos de Ferraz, e teño que dicir que me facilitaron todo o seu apopio e colaboración e o que ao principio me resultaba bastante difícil resultou ser un momento inesquecible, sobre todo se temos en conta que a propia María Amelia non sabía nada do que lle tiñamos preparado.

A verdade é que ela algo sospeitaba, xa que unha vez que entrou no pavillón de deportes empezou a facer preguntas: “e logo porque me sentades en primeira fila”, cando lle dixen que íamos a subir a unha sala de espera dicía “e a donde me levades agora, non me iredes a facer algo, mira que me poño moi nerviosa”. Pero o gran momento foi cando ela estaba sentada ao carón dunha mesa con Chelis, e Zapatero entrou na habitación e lle dixo “buenas noches”, María Amelia levantou a cabeza e veu ao presidente e dun salto –a pesares da súa idade- levantouse coma un resorte da silla e se abrazou nel. O momento é difícil de contar, porque a emoción e a alegría que transmitía a avoa de muxía non se pode escribir nun blog; estiveron falando bastantes minutos, ata que tivemos que baixala ao recinto do mitin porque tiñamos que empezar. Polo camiño María Amelia dicíame que sentía admiración por Zapatero, porque o vía tan sensible e boa persoa, “tan bueniño” que era coma un neno. Sen dúbida poder participar nunha sorpresa como esta foi algo difícil de esquecer, e serve para sentirse contento polo traballo que facemos a diario.

http://blasgarcia.wordpress.com/2008/03/05/ddc-momentos-da-campana/

195 comentarios: