A pedriña donde me eu senten

Homenaxe ao voluntariado
http://www.concellomuxia.com/ga/web/index.php?dep=2&mod=not&ide=33




Algunha cousiña gústame falala en galego. Porque as miñas raíces son de Galicia. Eu quero a toda España pero a miña terriña...eu a Muxía a adoro. Estos días en Muxía haiche festa para quenes axudaron a limpiala. Meus netos tamén foron, pero non van a ir que teñen que traballar agora. Pero foron. E me dixeron que eu non fora porque iba a pasalo muy mal. E non fun.

Non fun, pero chorei moito. Porque a pedriña donde me eu senten tantísimos anos xa non me puden sentar. Porque aquela enchíuse de chapapote hasta non poder. E ahora quedou...xa non podo baixar claro, ahora teño anos e xa non podo baixar a donde estaba esa pedriña miña que tanto quería. Estaba así media en gris, que antes era así color ouro do iodo que tiña. Porque no Coído hai moito iodo. E alí o pasaba bárbaramente en aquela playiña, que agora todo son pedras.

Eu digo se non podían limpiala e faser unha playiña preciosa, que alí ten terra, ten area...pero tanto pedrolo hai que non se pode meter un pé. Eu xa non podo baixar. Pero dín que non se pode, non sei, que os de Costas non queren sacar os bolos eses. Pero alí fasíase unha playa monísima. Porque en Muxía azota moito o vento e alí sempre hai bo tempo, non hai vento. É un sitio que se toma o sol e moito iodo, moito iodo. Que a mín, teño bocio, e cando vou ao Coído me baixa todo, sí.

Muxía é moi bonitiña...