lunes, 10 de marzo de 2008

Banda Ancha

Queridos blogueros:

Ya sabeis, tengo la Banda Ancha, me la regalaron mis nietos. Me dieron esa sorpresa tan grande.

Pues hoy estuve viajando por muchas naciones. Gedc, estuve hoy en Chile, viajando por tu ciudad. Es precioso Chile. Es una belleza de país, me encantó.

Pues estuve en muchas ciudades. Bueno, Italia ya la conocía, pero me gustó más ver todas las naciones donde estuve en la banda ancha que vistas al natural, porque se aprecia más de cerca los edifícios, bahías, etc...muy bien en la banda ancha.

Ya me gustaba Internet, pero ahora con la Banda Ancha veo muchísimas cosas que no veía en el Internet. Estuve oyendo ópera, que me encanta, de Verdi, ahora no me acuerdo el título, también a un señor que canta muy buien, que es de Canarias y ha muerto. Y estuve deleitándome con la música, que es una preciosidad. Me recordó cuando yo iba a la ópera, a los teatros, a los conciertos.

Pero ahora ya tengo en casa el Internet, que veo todo lo que quiera. Y estuve disfrutando de todo eso. Internet me asombra con los adelantos que tiene. Cada vez estoy más asombrada. Hoy pasé una tarde deliciosa viendo todo. Unas vistas preciosas, unos vídeos de mi pueblo que son una verdadera preciosidad. Y después ví muchas ciudaddes....Italia, Londres, Chile, Buenos Aires, Méjico, polo norte, polo sur...fue una delicia que pasé hoy con este Internet.

Ancianitas, que vuestros nietos o vuestros hijos os compren un Internet, porque es una compañía excelente la que os hace. Ahora ya no estamos para aprender, porque es un profesor, pero ver, siquiera ver estas naciones tan bonitas, que salen con un colorido precioso.

Todo. Es como una televisión. Pero claro, pones tú lo que quieras, porque en la televisión sólo puedes ir a unas estaciones, pero aquí ves todo. Esto tiene de todo.

Y estoy encantada de la vida. Hoy estoy cansada por el banquetazo que me dí del Internet. Ya tenía vicio del Internet y ahora escuso decirte. Hoy era la hora de cenar y no me quería levantar y amenazó con sacarme todo, que era rebelde, jajaja.

Quería ver más pero no me dejaron.

52 comentarios:

Gerardo Donoso dijo...

Jejeje.... y ¿con quien inauguraste tu banda ancha ehh?
Conmigo..!!!! chateando por voz..

Me alegro por ti María Amelia y por nosotros.

Felicidades y disfrútala...

Mil besos

gerardo - el chileno.

Jaime dijo...

Hola Maria Amelia, solo queria saludarle, que como siempre es un placer. La adoro. Un beso muy fuerte desde Huelva, la otra puerta del Atlántico

Anónimo dijo...

Abue hoooola, hoy chatie con su nieto el llamado secre... creo me caerá bien el primo... quiero pedirle que siga adelante que me mande un abrazo muy fuerte que ahora paso por un situación difícil familiar y sus palabras me dan luz... ya le contaré con calma...besos

Grisel dijo...

Es una maravilla María Amelia que siga volviéndose cada vez más experta en esto de las nuevas tecnologías, que hubiera dado yo porque mi abuelita hubiera tenido su forma tan positiva de ver la vida.

Ella acaba de morir hace poco tiempo a sus 85 años aún estando muy lúcida pero no encontraba más razones para seguir viviendo aún sabiendo que nos tenía a nosotros su familia. Su vida no fue tampoco fácil pero ella núnca aprendió a ver la vida tan positivamente. La quisimos ayudar de muchas maneras pero ella ya no quería vivir. Que en paz descanses abuelita Mamapita.

Gracias María Amelia por darnos este maravilloso ejemplo de vida.

Besos.

GRISEL

Paula dijo...

AAAAAAAAH!
Ay María Amelia qué emoción!!!
Así que así se ve Muxía??
Te voy a armar un video de Buenos Aires para que mires!!! :D :D :D
Uh, tengo una idea, ahora te escribo un correo!!!

Besos desde Argentina!!!

Meiga en Alaska dijo...

Enhorabuena por el regalo. Y es que como al cuidan sus nietos :) A mí fue mi abuelo el que me introdujo en esto de los ordenadores hace ya unos 13 años. Y como han cambiado las cosas desde entonces en este mundillo.

Me alegro tanto de que pueda disfrutar de algo tan increible como Internet. A mí también me hace mucha compañía aquí en el Polo Norte :)

Biquiños

PMP dijo...

Sois una diosa. Besos desde Buenos Aires, Argentina.

Dolores dijo...

FELICITACIONES Ma.Amelia cuánto me alegró la noticia y me alegra mucho saber también que pudieras comunicarte con Gerardo, te dedica tanto cariño y tiene tantas atenciones contigo que pienso lo deben haber disfrutado ambos.
!Qué bonita es Muxía, con ese mar tan bravo, lindas las casas, me hizo recordar un pueblo que vi en Pontevedra, allá por el año 64, la verdad, no me viene a la memoria el nombre, ya vendrá, es cuestión de tomarme un tiempito.
Y nuevamente, GRACIAS a tu nieto y muchos cariños para los dos. Lolita.

Unknown dijo...

Hola Doña Amelia, es grato saludar a una persona con el espiritu joven.

Aca en mi país (Panamá) hay un dicho que dice: "Loro viejo no da la pata". Con este dicho se escudan muchas personas mayores para no aprender cosas nuevas. Sin embargo, usted hecha por tierra este dicho. SIGA ADELANTE

Unknown dijo...

Hola!! qué feliz me siento de ver que te interesas por los avances del mundo de la tecnología, eres un ejemplo del viejo dicho que se suele escuchar por mi Argentina, ése que dice que nunca es tarde cuando se tiene ganas.
Un beso.

Anónimo dijo...

Bueno, bueno... ¡se han cambiado los papeles!. Ahora es tu nieto el que te amenaza: "o te levantas y dejas "el internet" y cenas o te "saco" todo", y aún encima llamándote "rebelde". Y estoy convencida de que además es todo cierto. Me he reído leyéndote pero me lo creo todo.
Si algún compañero del PSOE, del Ayuntamiento de Muxia, por casualidad me lee, le pido lo siguiente: que nombren a María Amelia "Hija Adoptiva" de Muxia. Sinceramente creo que nunca-nadie hizo tanta propaganda de Muxia como María Amelia: con comentarios, con vídeos, con fotos... y además se nota que le sale del corazón.
Buen trabajo, nieto, buenos vídeos y buena música ¡si señor!.
Besazos a todos y a mi "Rebelde" preferida un enorme abrazo y un enorme beso. CHELIS

Anónimo dijo...

Me orgullese y al mismo tiempo me hace feliz que una dama como usted de 95 años sea blogera que se conecte a la internet, mis tios y unas tias que conozco de menos de 60 años no les interesa la internet por mas que trato de convencerles. La Felicito por tener un blog tan bonito y bien creado, Dios me la bendiga y le muuuuchos años más!

Saludos!

Anónimo dijo...

Maria Amelia, ahora que tiene la deseada banda ancha, tendrá que mirar también cómo es Tokio y Japón, donde yo vivo, creo que le gustará mucho. Tiene mucho de modernidad, pero también de tradición, es muy impactante. Un abrazo desde el otro lado del mundo

Anónimo dijo...

Usted es una abuelita muy dulce. Yo no tenia blog ni nada y no participo en estasa cosas pero me tuve que registrar ahorita porque queria escrbirle a usted un mensaje, me parecio tan dulce usted.yo creci con mis abuelitos y ellos eran mis papas. que Dios la bendiga y le de mucha salud y alegria, y que Dios nos bendiga a nosotros rodeandonos de gente tan dulce como usted.

Anónimo dijo...

la rebelde mas linda y dulce

Silvia Rosas Cuicuiltictucan dijo...

La felicito por disfrutar de la vida y a sus nietos por haberla incluido en este nuevo mundo cibernético. Reciba un fuerte abrazo desde México (por favor con x) le deseo lo mejor de la vida y esperor seguir en contacto con UD. Qué Dios nos la conserve muchos años todavía, con esa vitalidad, energía y carisma.

Anónimo dijo...

OUTRO DE MUXIA, casi nada..LOPEZ ABENTE.. que vos diga maria amelia quen foi...?


Gonzalo Francisco López Abente naceu na parroquia de Santa María de Muxía, na capital do concello homónimo, rúa da Encarnación, 17, o 24 de marzo de 1878, ás catro da tarde, e morreu neste mesmo lugar o 23 de xullo de 1963.

Era fillo de Francisco López García, capitán de buque mercante, e de Xulia Abente Lago, os dous de Muxía. Neto paterno de Salvador López Leiro e Xoaquina García Guzmán, de Muxía, e materno de Leandro Abente Chans (irmán da nai de Eduardo Pondal), médico natural da vila de Laxe, e Manuela Lago Díaz, de Muxía.

Ós dez anos ingresou no Instituto de Santiago, no que acadou o título de bacharel o 22 de xuño de 1893. E estudiou a carreira de dereito tamén en Santiago, na que se licenciou o 20 de xuño de 1899 (segundo consta no Arquivo Histórico Universitario de Santiago, atado 701, núm. 7).

E, viúvo ó ano de casar, residiu en Muxía ata que morreu. Na súa vila natal dirixiu unha banca privada, ata que esta foi vendida. Participou na constitución das Irmandades da Fala e nas Asembleas Nacionalistas. En 1925 entrou a formar parte do Seminario de Estudos Galegos. E colaborou en diversos medios xornalísticos, como A Nosa Terra, Nós, etc.

En canto ó seu labor literario, comezou cultivando a poesía. Así, publicou en Madrid “Escumas da ribeira” e “Alento da raza”, dúas obras cun certo ton modernista ou premodernista que lle vén da influencia de Ramón Cabanillas e, máis directamente, de Rubén Darío; “Do outono” (1924); e “Nemancos” (1929), con poemas inspirados na súa terra. Despois de rematada a Guerra Civil, publica “Centileos nas ondas” (Galaxia, 1958), no que o tema central é o mar ou a terra de Nemancos. Postumamente foron editados “Decrúa” (Bos Aires, 1966) e “Monza de frores bravas para Nosa Señora da Barca” (1971), quince poemas dedicados á patroa de Muxía, publicados co gallo do Día das Letras Galegas.

Despois das primeiras obras, de influxo modemista, constrúe un verso máis sinxelo, máis íntimo e máis depurado. Como poeta pertencía á xeración que leva o nome de "Antre dous séculos". Del e desta xeración di Méndez Ferrín: "coma eles, illados, desartellados, vates senlleiros". Pero o noso poeta toma tamén como guieiro a Eduardo Pondal, a quen estaba unido por parentesco (da influencia de Pondal son a presencia de cultismos léxicos e sintácticos mesturados con dialectalismos da zona de Muxía, con adobiado da paisaxe bergantiñá). Abente, xunto con poetas como Victoriano Taibo e Xosé Rubinos, consegue que a nosa poesía abandone o ruralismo do XIX.

Tamén cultivou a narrativa, con obras como “O diputado por Beiramar” (1919), na que se mestura a sátira da vida política das vilas caciquís cunha historia sentimentalista; “O escándalo”, noveliña curta (A Nosa terra, 1920), obra satírica e social-romántica; “O novo xuez” (1922), na que se escarnece a un xuíz que pretende aproveitarse dunha moza; “Baserana” (1925), “Fuxidos” (1926) e “Vaosilveiro” (1929), novela longa.

Como dramaturgo, López Abente só publicou unha peza titulada “María Rosa”, estreada en 1921 polo Conservatorio Nacional, pero publicada, posteriormente, en 1928. Trátase dunha comedia en prosa, que para Ricardo Carballo Calero "ten toda a traza dun libreto de zarzuela", organizada arredor dunha trama amorosa.

Alma Serena dijo...

Querida María Amelia...que lindo saber que disfrutas tanto de internet...hay cosas muy lindas y muy interesantes. Yo por ejemplo soy de Chivilcoy, es una ciudad de Buenos Aires...Es muy linda, cálida y tranquila...Espero que puedas ver algo en internet...

Te mando miles de besos...

Te quiero mucho...

.::Terrenal::. dijo...

maria amelia, como esta? me alegra saber que le han regalado banda ancha asi vamos a poder disfrutar de mas post :)

Queria invitarla a ud ( sus lectores)a visitar virtualmente un pedacito de Argentina llamado Cordoba


http://www.welcomeargentina.com/cordoba/photographs.html


Espero q le agrede.

Un saludo muy grande!

.::Terrenal::. dijo...
Este comentario ha sido eliminado por el autor.
Gerardo Donoso dijo...

Por donde navegarás hoy "chica rebelde" del internet..???!!!

Un abrazo María Amelia..

gerardo

Namy dijo...

diga que si...
internet es genial...nos acerca a todos lados, no existen las distancias ni los problemas!.
besitos y enhorabuena por la victoria del partido político que le gusta...

Anónimo dijo...

Bueno... y ahora toca daros las gracias a todos los que nos habéis apoyado en esta campaña. Incluso creo que la habéis vivido como nosotros... por lo menos con nosotros, si. Los correos tan cariñosos y tan tiernos que recibí de LOLITA y BATERFLAI, sin olvidarme del de JAYJA ni del de CARMEN DE HOLANDA (aunque en este caso también es española) y GEDC... que se vio el primer debate entre Zapatero y Rajoy sólo pensando en María Amelia, y tantos y tantos que escribieron en el blog, contando que sus abuelos eran socialistas y republicanos... que viven en Argentina... y que siguen unidos sentimentalmente a España... a todos: muchísimas gracias por vuestro apoyo. Me habéis emocionado mucho... hasta tal punto que he llorado de emoción muchas veces al leeros. Ahhh ¡Esta María Amelia lo que ha conseguido!... Besazos a todos, gracias por todo y aquí me tenéis para lo que queráis.
LOLITA: no se me olvidó aquello, cuando quieras envíame todos los datos posibles de la familia de tu madre e intentaré averiguar todo lo que pueda.
BATERFLAI: Tu abuelo era de un pueblo de Mallorca y yo nací en Menorca ¡que casualidad!. Ya te escribiré un correo. Disfruté viendo lo que me enviaste desde Argentina.
Y me alegro de que la tensión entre Ecuador, Colombia y Venezuela haya "amainado". Miedo me dan las maniobras de los "gringos", como dice Gedc.
Besazos a todos, que no os conozco pero os quiero un montón.
Quenxe, tú que estás más cerca de Muxia... lo de nombrar Hija Adoptiva a María Amelia va en serio... ¿Cómo podremos o qué podremos hacer para conseguirlo?, ya sabéis que soy muy cabezota y cuando una idea se me mete en la cabeza no paro hasta conseguirlo. Así que ese será el segundo reto.
Me voy... no me llaméis pesada. Mua, mua a todos y un achuchón gordo para mi Rebelde con causa. CHELIS

Angi Burt dijo...

Maria Amelia, lo que te tiene que enseñar tu nieto es Second Life, ahí sí que disfrutarías; yo me paseo a menudo, conoces a gente y los paisajes y colores son impactantes. ¿Te animas?
Saludos desde mi Bishara, mi isla de Second Life.

www.drasik.com dijo...

Señora sois un ejemplo para la gente de hoy!! felicidades!

Anónimo dijo...

penedos, altos penedos........
que bonito e o meu pobo!!

chüpetina dijo...

ciertamente muxia es preciosa.

pienso lo mismo que tú de internet, lo sigo pensando, y eso que ya debería estar acostumbrada. ¿qué nos esperan los próximos 10 años?

besos babosos

_chüpetina_

Anónimo dijo...

María Amelia eres absolutamente a-do-ra-ble, recién descubro tu blog y me has colmado de alegría.

Soy la responsable de El Círculo de Mujeres, un blog en donde hago reflexiones desde lo Femenino, ya linkee tu página, espero que muchas mujeres a través de la lectura de la misma, respiren de tu encanto y se vean contagiadas por él.

Recibe un abrazo desde México, de ahora en adelante, estarás en mis oraciones.

Con todo cariño:

Beatriz Eugenia Andrade Iturribarría

hejatombe dijo...

HOla me tengo 12 años i me alegro que
personas de la tercera edad puedan progresar asi en la imformatica
si quiere puede visitar mi blog:
inveni.blogspot.com

Anónimo dijo...

Estimada MariaAmelia, que gusto saber que le gusta seguir aprendiendo y maravillandose con lo que los dias le ofrecen. Ojala uno de sus nietos me ayudara a ponerle traductor a mi blog, porque nada mas no puedo!. Mire que le admiro mucho y espero algun dia llegar a ser como usted, por ahora me preocupo por llevar el mensaje a las personas de mi edad para que vivan el presente sanamente y asi llegar a tener un envejecimiento exitoso como el suyo. Yo soy Mexicana pero vivo en Inglaterra, asi que desde aqui le mando mucho amor! Azucena

nercyrossi dijo...

Hola Amelia te felicito por la dispocisión que tienes enfrentar la nuevas tecnologias
Nercy

María José Moya dijo...

María Amelia, ¡qué alegría!. ¡por fin tiene usted banda ancha!. Ya era hora después de tanto pedirla, y con la falta que le hacía para poder explotar todas las posibilidades de Internet, que es lo que usted se merece. :D

Me alegro que sus nietos y familiares la cuiden tan estupéndamente, y hayan sido ellos los que le hayan regalado algo que le hacía tantísima ilusión.

Un muy, muy fuerte abrazo lleno de cariño, de una madrileña del barrio de Lavapiés,

nercyrossi dijo...

Hola Amelia:

Te felicito por la disposición que tienes para asumir el reto de enfrentar las nuevas Tecnologías...

NERCY ROSSI SALAZAR

Unknown dijo...

Ma. Amelia
Me alegra que ya puedas viajar por la banda ancha... me uno a Patricia para que visites Japon, ella esta en Tokyo, yo en Osaka.
Pero mas me gustaria que visites a mi querida Guatemala... te va a gustar!

Anónimo dijo...

Hola!!!!!!!!
Soy de BsAs Argentina! y solo paso a saludar y felicitarla por su blog tan exitoso y bello!
(Internet SI es adictivo jeje)
BESOOS!!!

alumnosdecabana dijo...

Hola María Amelia,
somos alumnos de Cabana de Bergantiños y nos encantaría que nos contestara a unas preguntas para un trabajo que estamos haciendo.

Admiramos su trabajo!


1- ¿Desde cúando tiene el blog?
2- ¿Cómo surgió su blog?
3- Es una de las persnas que con 95 años tiene un blog,¿le parecería bien que otras personas de su edad tuviesen un blog?
4-¿Le parece importante el papel de internet?
5- ¿Debido a qué/quién se empezó a interesar por hacer un blog?
6- ¿Su familia la apoya en esto, aparte de sus nietos?
7-¿ Que cambiaría en este mundo?


espero que nos conteste rápido

un saludo

alumnos de cabana de bergantiños//

Anónimo dijo...

Que alegría María Amelia ¡banda ancha!....ahora toca viajar y seguir haciéndonos disfrutar a todos con sus experiencias.
Precioso vídeo de ese rinconcito que lleva en su corazón.
¡¡Me encantó el consejo que da a todas las abuelas! ¡es Ud Increible!
Un enorme abrazo con un besazo ¡¡¡preciosa!!!
Oteaba

Anónimo dijo...

SOS UNA MASA VIEJA!!

JAJAJ INCREIBLE 95 AÑOS Y MAS DEDICADA A INTERNET QUE YO QUE LABURO CON COMPUTADORAS.

UN ABRAZO MUY GRANDE DESDE ARGENTINA Y A SEGUIR!!

Anónimo dijo...

Él pasó con otra;
yo le vi pasar.

Siempre dulce el viento
y el camino en paz.

¡Y estos ojos míseros
le vieron pasar!

El va amando a otra
por la tierra en flor.

Ha abierto el espino;
pasa una canción.

¡Y él va amando a otra
por la tierra en flor!

El besó a la otra
a orillas del mar;
resbaló en las olas
la luna de azahar.

¡Y no untó mi sangre
la extensión del mar!

El irá con otra
por la eternidad.

Habrá cielos dulces.

(Dios quiere callar.)

¡Y él irá con otra
por la eternidad!

De G.Mistral

Anónimo dijo...

el anterior es de Gabriela Mistral

Gerardo Donoso dijo...

Gabriela Mistral, escritora chilena que obtuvo el premio Nobel y que no ha recibido en Chile el verdadero reconocimiento a su obra.
Gracias amigo Quenxe por traer a este blog a Gabriela..

Gerardo - el chileno

Anónimo dijo...

Hola Maria Amelia!

¿Qué tal? ¿Cómo está?

Es muy bonito ver que una persona tan mayor este escribiendo un blog, pero tenga cuidado, que por internet... no es oro todo lo que reluce.. .hay mucho "Chalao"

Bueno yo tengo un blog de toda la vida, si quiere lo puede visitar....

www.blogs.ya.com/claritasdiary/

pero bueno si me deja usted la enlazaré, porque ya no tengo abuelita, bueno sí, esta en el cielo, pero se murió muy joven, con 62...

Que suerte poder utilizar internet, yo tengo banda ancha pero mi madre es una negada para utilizar el raton se piensa que se coge como si se cogiera un movil... no hay manera, a ella no la sacas de la lavadora o de la tele, dice que eso son cosas simples pero un ordenador...

y a que es muy facil?

Anónimo dijo...

(Carmen, Holanda) Hola!!!! Que bien lo de la banda ancha!!! Lo estrenaste con Ged pero tambien conmigo! Y que cambio eh? El otro dia apenas te podia ver, y esta vez me viste y te oi perfectamente!!!! Que alegria!!!
Un achuchon muy fuerte y sigue disfrutando de ello sin que te regane Daniel!!! Besucos a tod@s!

Anónimo dijo...

Pues ya vamos volviendo a la normalidad. Ya he visto a Gedc, Carmen de Holanda, Lolita, Baterflai, Patricia... hoy falta Jayja, y me extraña ¿estás bien?.
Y ya apareció Quenxe, con sus poesías diarias que tranquilizan el ánimo. Hoy creo que quiso homenajear a Gedc con un poema de Gabriela Mistral. Bien.
Besazos a todos y hasta mañana. Y me temo que Chupetina va a tener razón... ¡por desgracia!.
Besazos María Amelia ¿ya estás más relajada?. Mua, mua. CHELIS

Small Blue Thing dijo...

Hola, compañera María Amelia. ¡¡VICTORIA SOCIALISTA!! :DDD

El cantante canario se llamaba Alfredo Kraus :)

..NaNy.. dijo...

Hola bien porti es una suerte tener ese animo tanalegre y con tanto animo

Anónimo dijo...

Hola María Amelia, felicitaciones por tener banda ancha. Desde Colombia, saludos.

Dulce dijo...

Hola mi querida señora:
De verdad es un placer haberla conocido por medio del canal tve, aqui en México lo veo y fue una muy agradable sorpresa que una persona tan linda pueda acercarse a esto del internet y tomarlo con la emocion y la alegria que demuestra por la vida, en verdad es algo muy admirable para mi y quiero que sepa que ya tenia muchas ganas de escribirle y de pensar que alguien con un corazon tan bonito este leyendo las palabras que puedo decirle por este medio.
Me llena de alegria y no me queda mas que felicitarla por su maravilloso blog, espero me platique de los lugares de España ya que me encantaria conocerlos...

Un beso y un abrazo muy fuerte desde Mexico.

Anónimo dijo...

ojalá alguien supiera lo triste que estoy.
he escrito alguna que otra vez por aquí, pero da igual que ponga mi nombre o no.
soy un fastidio.

Anónimo dijo...

Jaja claro que si... el adsl es lo mejor. Puedes navegar lo que quieras y sabes a ciencia cierta lo que pagaras a final de mes

Anónimo dijo...

PAra la persona que escribio esto:

"ojalá alguien supiera lo triste que estoy.
he escrito alguna que otra vez por aquí, pero da igual que ponga mi nombre o no.
soy un fastidio."

Yo creo saber quien eres, tal vez eres esa chica adolescente que escribio una vez diciendo que su blog era triste? Bueno no importa que seas quien seas, lo que importa es que si te he visto, he visto en tus pocas letras un grito de ayuda de que te quieran, déjame decirte, tal vez tu te encierras en ti misma o mismo y no te das cuenta que debe haber quien te quiera quien te necesite quien sufre por tí, una madre, un padre, un hermano o un amigo, siempre tenemos a alguien que seamos lo que seamos nos quiere, el problema esta en si tu te dejas querer, a veces nos encerramos en un malestar tan grande que no nos pueden ni tocar porque pinchamos, pero si te puedo decir alguien siempre va a estar alguien en el mundo que te pueda ayudar, pero lo primero que has de hacer es busacr ayuda, solo es difiicl salir de una depresion o fustracion, acercate a una iglesia de cualquier religion no importa que creas o no en Dios, lo que importa es que encontraras personas dispuestas a yudarte, o acercate a alguna entidad del gobierno y pide donde podras encontrar ayuda para terapia emocional, y no te averguences o desanimes, lucha por ti, lucha por tu vida, no creas que no vales, todos valemos y mucho, una vida humana vale mas que cualquier edificio millonario, en evrdad una vida humana no tiene precio, asi que lucha por el tesoro que tienes, tu vida, lucha por ti, y luego cuentanos, no lo dejes de mano, la iglesia tal vez sea mas facil de encontrar, busca alli ayuda,s eas lo que seas, tengas la edad que tengas, reconoce primero que necesitas quien te ayuda, y te dire si importas! hace dias lei tu emnsaje y me quede con eso, y te dire no tengo tiempo para regalar mas volvi aqui por ti!!

HAzlo, felicidades...

josé lopez romero dijo...

Qué bueno María Amelia, me gusta su espíritu y algunas de sus discusiones por razones encontradas con alguna amiga como leí por ahí. Soy de Argentina, tengo un blog que se llama Corazón Urbano (www.tantorra.blogspot.com) y en la semana me doy una vueltas por la blogósfera, que ni me acuerdo de mi asentadera y me tienen que llamar a comer. Jaja. Un gusto enorme verla de vez en cuando, hasta siempre y disfrute!!!