jueves, 8 de febrero de 2007

La vida es un soplo

La vejez no es regalada. Es triste, muy triste.

A los viejos no nos escuchan. Si hablamos...!calla que tú no sabes!, ¡calla que tú no dices!... y siempre continuamente la juventud diciendo eso.

Yo fuí quedando sin familia, todos me han muerto, amigas, todo... Voy al pueblo y no tengo casi con quien hablar de mis amigas. Yo no tengo una amiga, ni primos, ni tíos, fui quedando sin familia.

Nada más que mis nietos, claro, que es lo más allegado. Os tengo a los dos, a mi hermana Lola, a Juan José... y a Mariquiña que no es de mi sangre. Como dice ella:
- ¡Ti queres máis as sobriñas que a mi!.
- ¡Mujer, las otras son de mi sangre, Mariquiña!.
Y ella: ¡Mira que descaro decir eso!.

Esta es una vela que se va apagando poco a poco. Y claro, yo quería disfrutar como disfrutaba antes y ya no puedo. Salgo, sí, algunas veces, pero no como hacía antes mi vida: comer fuera, estar paseando, hacer lo que me daba la gana.

Pero ahora no tengo mucha fuerza para hacer una vida de sociedad.

Yo antes siempre andaba moviéndome de un lado para otro. Viajaba, llevaba mi casa, todo orden. Y ahora me encuentro inútil. Hago una cosa y me canso. Ahora que yo aún puedo arreglar un cuarto de baño, una habitación, arreglar la casa algo...que otras no pueden a mi edad.

Pero la edad... la vejez no es bonita. Ya viéndonos la cara. Los ojos se estropean, la boca terrible, todo, todo...es un deshecho. Una vieja es un deshecho y despues los desprecios que llevan y los olvidos que tenemos. ¡¡¡Yo no estoy contenta con ser vieja!!!.

De joven no nos damos cuenta de lo que es la juventud: Ahora a mí me parece que fué un sueño dorado mi juventud. La veo tan lejaaaaana, tan lejana la veo...

Tenía razón un tío mío, que me decía: "La vida es un soplo. Tú ahora eres joven y pásalo lo mejor que puedas, porque la vejez o la enfermedad llega pronto. Y uno a veces se pone a trabajar, a trabajar... y no se da cuenta que está perdiendo la vida sin disfrutar." Eso me lo decía un tío mío.

Y cuando estaba con él en La Coruña, llegaba de una verbena o un baile y me llamaba a su habitación, para preguntarme que tal lo pasé, lo que me divertí... Y él se alegraba mucho.

¡¡¡Así que tú sácale a la vida lo que puedas!!!.

Pero no le hice caso.

19 comentarios:

Andrea Toledo dijo...

Olá, María Amélia!
Fiquei encantada com seu blog. Sou professora no Brasil e já algum tempo me envolvi com blogs.
Sugeri para algumas amigas a construção de um blog que faz um ano agora em março. Visite e terá uma surpresa http://blogdavovo.blogspot.com Acho que poderemos trocar grandes idéias.
Hoje escrevi um pequeno texto sobre vovôs e vovós plugados e indiquei seu blog. Espero que não se importe. Você pode lê-lo em http://professoraandrea.blogspot.com
Grande beijo e sucesso
Andrea Toledo
Cataguases - MG
Brasil

Anónimo dijo...

holassssssss abuela no digas eso, aunque razon tienes en tus palabras, yo soy joven pero ya con 35 años comienzan mis achaques por no haber tenido una vida facil y tener q comenzar pronto a trabajar y ahora lo empiezo a pagar y ya estoy echando de menos en hacer cosas q por trabajo nunca hice, me hace gracia por que en la coruña hay un baile o habia de jubilados que le llaman el desguaze........... ya me diras muchos bikiños abuela y vamos a echarle collons a esta vida

Duende dijo...

Le parece poca vida en sociedad el tener nietos y bisnietos? Usted ha vivido y sigue viviendo una vida maravillosa asi que continue! Nosotros los bloggers estamos encantados con usted. Quiza ya sea mayor para salir al puerto de muxia...pero no lo es para salir con su imaginacion por internet y seguir disfrutando y aprendiendo.

Un saludo

Anónimo dijo...

Vexote coser a rede
todo o dia na ribeira;
por eso che quero tanto
miña nena mariñeira

Anónimo dijo...

Ten toda a razon, poucos xoves respetamos aos nosos maiores, sen pensar en que nos (Dios o queira) seremos tamen maiores, e seguro non sera do agrado de ninguen que o traten asi.
O outro punto que queria comentar e o de traballar e traballar sendo xoven. Ben, o meu exemplo, e que con 23 anos xa levo dous traballando, o meu traballo esta bastante ben, pero para chegar a ser un dos famosos "mileurista" tenho que traballar tamen as fins de semana de camareiro. Sempre e cando queiras axudar a tua nai, en vez de ser ao reves, tes que traballar e traballar. Bicos Maria Amelia

pati dijo...

Abuelita no se me ponga así que me dan ganas de llorar. Si tuviera una varita magica le devolvería la juventud a su cuerpo al punto que usted desee, porque su alma y su mente son más jóvenes que las de cualquier adolescente.

¿Cómo se hace para levantarle un poco ese ánimo? ¿cómo se hace para que sienta usted el abrazo de todos los que seguimos sus pasos?

Por ahora sólo le digo que le tomaré la palabra. Yo siento que hasta ahora he disfrutado mucho mis 35 años, y se me han pasado como un soplo. Cada vez que me sienta triste o desanimada buscaré sus palabras en mi mente y mi corazón.

Un besito. Gracias por estar aquí.

Anónimo dijo...

moi emotivo maria amelia, pero eu penso que tes q dar gracias por estar viva cos anos que tes, e o moito q disfrutaste.Supoño q ao chegar aunha edade "importante",empeza a conta atras, pero como din.QUE TE QUITEN O BAILAO
Veña, levanta ese ánimo q ainda hay muller pa moitos anos.

ella dijo...

Amalia: Mire usted lo bueno que tiene al lado, y disfrute, con los años valoramos otras cosas que antes no.
un bico

Anónimo dijo...

Dña Maria Amelia!!!

Animo!!! o usted se imagino de joven que tantos no-nietos iba tener en el ciber espacio??

que me gusta pasear por su blog y me pone triste su tristeza!!!

por favor!!! animese que tiene mucho que contarnos.

un saludo desde Mexico

Any dijo...

Mi Ciberabuela, sabes que cada arruga de tu cara, cada cana de tu pelo, los ojos cansados son "Las Medallas" que te ha dado la vida, que ahora compartes con nosotros. Cuanto vale "La Memoria" puedo decirtelo ya que cuido a mi suegra que tiene 86 años, parece muchisimos menos, un cutis de porcelana, pero de que le sirve si sufrue de Alzheimer, no recuerda lo que le pasó en su vida,es tristisimo por eso te pido que pienses que lo que sirve es el interior, el exterior lo arreglamos con Peluquería pintandonos los labios y las uñas y una linda ropa, pero la cabeza por dentro no tiene solución, asi que por favor no decaigas no pienses que estás vieja, como decía mi abuela viejos son los trapos, y María Amelia todos los días estamos mirando haber con que historia interesante nos encontramos, un cariño desde lo mas hondo de mi corazón, de esta Argentina que te admira, no se si alguna vez viniste aquí, te esperamos.

Julia Ardón dijo...

Me has sacado las lágrimas, mañana mismo y gracias a vos iré a darle un abrazo a mi abuela, que tiene 96, y la veo poco!

Denise dijo...

Pues a mí me parece hermoso, porque las cosas que usted sabe y que ha vivido nadie se las puede quitar. El problema es que la sociedad no valora ese cúmulo de experiencias, pero eso es lo de menos. Entiendo que la vida es un soplo, eso sí. Un abrazo!

Anónimo dijo...

Hola, entiendo que la vejez no sea bonita pero yo firmaría ahora mismo para llegar en las mismas condiciones que usted. La admiro.
Besos

Anónimo dijo...

Querida María Amelia,

Sé a lo que se refiere, mis abuelas dicen lo mismo; y yo cuando pienso en ello rápidamente intento quitarmelo de mi cabeza, pero sabes un cosa, HAY QUE VER EL LADO BUENO DE CADA SITUACIÓN. que se cansa más que antes, pues ahora tienes más tiempo para pasear tranquilamente, leer, cine, tiempo para embadurnarse de cremas y potingues que tanto nos gustan a las mujeres... porque no hacercarse a un gimnasio y hacer yoga?? va muy bien !! Aunque como le he dicho antes mis abuelas tambien dicen que ser vieja no es bonito, que si la piel se descuelga, arrugas...pero piense que más vale tener arrugas, la piel descolgada y haber viviedo todo lo que ha vivido, conocido todo lo que ha conocido, experiencias, personas, lugares, olores, miradas, gestos, alegrias, tristezas....que haberse quedado con una cara y cuerpo perfecto pero sin haber vivido todo lo que tu lo has hecho.
yo tambien tengo miedo a envejecer, y dirás que es una tonteria solo tengo 22 años, pero como es algo que no podemos evitar VEAMOS SIEMPRE LO BUENO DE CADA MOMENTO.

Cuando me enteré de su/ tu (no sé si te gusta que te llamen de usted) existencia, no pude nada más que pararme a pensar y lo primero que mis instintos hicieron fue sonreir. Me encanta que tenga una mente abierta. Por cierto yo también soy SOCIALISTA.
Gracias por su manera de ser, por su blog, por us manera de narrar...en fin GRACIAS y recuerda saca siempre el jugo a las cosas.

Besos.
Sara. Valencia.

Gerardo Donoso dijo...

Perdónanos a los más jóvenes vivir como inmortales creyendo que nunca vamos a envejecer.

Perdónanos por haceros la vida insoportable.

gedc

JuanfryBogart. dijo...
Este comentario ha sido eliminado por el autor.
JuanfryBogart. dijo...
Este comentario ha sido eliminado por el autor.
JuanfryBogart. dijo...

Siento no poder ayudarle. Pese a mi aparente juventud, siento lo mismo que usted siente. Y creo que de eso se trata, de sentir los momentos que acompañarán nuestros pasos, porque en realidad no elegimos nada, y hagamos lo que hagamos, nada nos asegura no acabar embadurnados de tristeza.

Mi conciencia que apenas late, me asegura que siempre estoy viviendo, aunque mi vida cada vez se aleje más de lo que sueño. Y sé perfectamente, que nada cambiará, que de nada sirven estos brazos, que el combate está perdido. Pero no me importa, porque estoy dispuesto a caminar los pasos que me quedan, aquéllos que me tocaron por un camino que no elegí. Así es la vida, de eso se trata.

Sé que la felicidad me visitará al igual que la tristeza, y sé que será necesario. Sé que todo decorará mi habitación y aunque también sé que acabaré tendido, posiblemente muerto, seguiré soñando, seguiré viviendo.

Un saludo afectuoso. ¡Ánimo!

JF.

Anónimo dijo...

Me parece estupendo que tengas un blog. Enhorabuena! He llegado a tu blog dando una búsqueda con la palabra tristeza, que es como me siento hoy.
Hace 2 años conocí por internet una persona estupenda, que me comprendía, que me llenaba, que... todo. Pero hace 2 días ha decidido poner un punto final en nuestra relación, porque ya no me ve como una amiga, sino como algo más. No nos conocimos en persona porque no vivimos en el mismo país, y considerando que somos los dos casados y tenemos hijos, el encuentro sería mucho más complicado de lo que parece.
En fin, hablemos de la vejez. Es triste sí, no lo podemos negar. Pero yo imagino lo que llevas dentro de tu corazón, tu experiencia, tu pasado, y todo lo que se puede aprender de una persona como tú. Piensa en esto. Lo más brillante que tienes está dentro de tu cabecita.
Un beso.